میکاییل شهرستانی، بازیگر و کارگردان تئاتر: «تئاتر خانه‌ای است که نمی‌توانم آن را ترک کنم و برای من معنایی حیاتی دارد. ‏در ماه‌های ابتدایی کرونا با وجود برگزاری کلاس‌های آنلاین من هم افسرده شدم و فکر می‌کنم تئاتر می‌تواند به شادابی ما کمک ‏کند. تئاتر تفکر برانگیز است، در تئاتر پروسه زندگی وجود دارد که در سینما نیست، با اینکه بسیار سینما را دوست دارم اما بدون ‏تئاتر زنده نیستم. امیدوارم هرچه زودتر این بلا از جامعه انسانی و جهانی رخت ببندد.»‏

 هادی مرزبان، کارگردان کهنه‌کار تئاتر: «حدود ۱۲‌سال است به دنبال اجرای «دکتر نون» هستم. حتی زمانی با زنده‌یاد جمشید ‏مشایخی نمایش را تمرین می‌کردیم. ولی در آن زمان به دلیل شرایط مالی و وضع اجتماعی، تولید نمایش اتفاق نیفتاد. خوشبختانه ‏سال گذشته بعد از ۱۲‌سال امکانات اجرا مهیا شد و با بازیگران بسیار خوبی ازجمله رضا کیانیان تمرین‌های «دکتر نون» را ‏شروع کردیم و سه ماه ادامه دادیم. قرار بود این نمایش را اسفند ۹۸ در تالار وحدت روی صحنه ببریم که این بار ویروس کرونا به‌عنوان ‏بلایی ناگهانی در جهان همه امور را به هم ریخت و در ایران نیز به همه صنوف به‌ویژه صنوف هنری لطمه بسیاری زد. این ‏شرایط باعث شد تا ما هم نتوانیم تولید «دکتر نون» را ادامه دهیم.»‏

 محمدرضا شمس، نویسنده ادبیات کودک و نوجوان: «ادبیات ما تاکنون به این شکل از خشونت خانگی، که پدری فرزند خود را  ‏بکشد، نپرداخته است، زیرا خط قرمزها اجازه نمی‌دهد نویسنده به این مسائل وارد شود. کوچک‌ترین برخورد میان پدر و فرزند و ‏فرزند با پدر شامل ممیزی شده و کنار گذاشته می‌شود، حتی این موضوع شامل هنر و ادبیات بزرگسال هم می‌شود؛ مثل فیلم «خانه ‏پدری» کیانوش عیاری که اجازه اکران پیدا نکرد. اگر این فیلم پخش می‌شد  شاید کمک می‌کرد تا قتل‌هایی از این دست اتفاق نیفتد. ‏البته شاید چون بعضی از باورهای غلط چنان در ذهن  انسان‌ها ریشه دوانده و چنان با
تار و پودشان عجین شده که منتج به تعصبی ‏کور  می‌شود و این بسیار خطرناک است‎.‎‏»‏

 مرجان گلچین، بازیگر سینما و تلویزیون:  «زنده یاد گرجستانی تا در قید حیات بود دوست داشت از او قدردانی شود. حال من بد ‏است چون رفیق، همکار، دوست و یکی از هنرمندان با ارزش را ازدست‌ داده‌ایم؛ از عدم قدرنشناسی نسبت به هنرمندان ناراحتم. ‏باید بیش از این به وضع زندگی و معیشت هنرمندان توجه شود؛ موضوعاتی که وجود دارد، بازتاب پیدا کند و دردهای این گروه ‏دیده و شنیده شود. نباید از هنرمندان و هنرپیشگانی که امروز در قید حیات هستند غافل شویم. هنرمندان درشرایط کرونا و وضع ‏اقتصادی، بعضاً به نان شب خود محتاج هستند و اینها مسائلی است که باید دیده و به آنها پرداخته شود. وقتی هنرمندان بیمه ‏بازنشستگی و آینده‌ای ندارند روزگار سختی را سپری می‌کنند، باید در زمان حیات به سراغ‌شان برویم.»‏