‏  [ابراهیم عمران] زمانی که فیلم «خانه پدری» اکران شد، سکانس اصلی و جانمایه فیلم به درستی نشان داد که عصبیت لحظه‌ای چه فاجعه‌ای را می‌تواند رقم بزند. جدا از بحث‌هایی که پیرامون فیلم شکل گرفت و موافقان و مخالفانی درباره ماهیت محتوایی فیلم گفتند و نوشتند. آنچه در این بین به محاق رفت، موشکافی چرایی چنین عملی از سوی پدر و برادر بود. کرداری که در پس پرده‌پوشی‌های بسیار و عقیم‌بودن چنین مباحثی مورد غفلت قرار گرفت. درحالی که کودک تالشی توسط پدر در خواب به شکل وحشیانه‌ای به قتل می‌رسد، این پرسش شاید در نزد برخی دوستداران فیلم و سینما مطرح شود که نسبت «فیلم دیدن» در جهان‌بینی افراد با طرز رفتارهای هیستریک چیست؟ و آیا اصولا می‌توان «فیلم دیدن» صرف را، در اصلاح طرز نگرش به پیرامون، مفید به فایده دانست؟ آیا جهانِ داستانیِ فیلم قابلیت آن دارد که برخی پلشتی‌های ذهنی را بزداید یا آن را تلطیف کند؟ و به‌طور شاخص می‌توان گفت اگر پدر رومینا، فیلم «خانه پدری» و داستان‌های فرعی آن را می‌دید، آیا لختی درنگ می‌کرد، از برای نکشتن طفل خویش؟ و اگر چنین فیلم‌های اجتماعی که موارد خاصی را پیش می‌کشند، جدای از نقد و تحلیل سینمایی، در زمان مناسب و بی‌دغدغه مورد واکاوی قرار گیرند، می‌توان امید داشت فیلم‌دیدن فقط تفریح صرف نبوده و بتواند نگره فکری افراد را دستخوش تغییر کند؟ بر فرض مثال اینکه حمایت و پشتیبانی از بنیادهای مربوط به کودکان- که رفتارهای مربوط به این قشر را رصد می‌کنند- و فیلم‌هایی از کارگردان‌های وطنی- که داعیه مسائل کودک و نوجوان را دارند- زیر چتر حمایتی قرار گیرند، آیا به صواب نیست؟ یا ثواب آن است که برخی فیلم‌ها در کمد بمانند و بگویند هیس، فریاد نزنید تا پدرنماهایی چون پدر رومینا، بیدار نشوند و در جهل و نابخردی خویش، غوطه‌ور بمانند. شاید برخی کردار رومینا و امثال او را زیر سوال ببرند و عمل آن  را که با رومینا فرار کرد مورد نقد قرار دهند، که این بحث در جای خود، باید مورد دقت واقع شود. ولی فرجام و تنبیه شخصی و بی‌رحمی محض اشخاص، اگر در زمان مناسب عقوبت شود، شاید بتوان گفت که خانه پدری کماکان محل امنی برای چنین کودکانی می‌تواند باشد. نمی‌توان سکانس‌های فیلم خانه پدری را از نظرگاه دور داشت که دخترک بی‌پناه، هرکاری انجام داد، از دام جهل و عصبیت نجات نیافت. بی‌پناه اما رومینا که فرصت ضجه و فرار و بخشش نیافت که هیس دخترها فریاد نمی‌زنند حتی در بیداری، چه برسد در خواب کودکانه.