وقتی از امضای «عهدنامه 1975 الجزایر» و طرف‌های آن سخن به میان می‌آید، به غیر از محمدرضا پهلوی و صدام حسین، نام یک‌نفر دیگر نیز به اذهان متبادر می‌شود و او کسی نیست جز هواری بومدین، رئیس‌جمهوری وقت الجزایر که با توجه به روابط حسنه و شخصی خود با شاه ایران و رژیم بعث عراق، 45‌سال پیش در چنین روزی، برابر پانزدهم اسفند 1353 خورشیدی، سران وقت این دو کشور را برای پایان‌دادن به اختلافات مرزی پشت یک میز نشاند. در یکی از معروف‌ترین عکس‌های مربوط به «قرارداد الجزایر»، هواری بومدین بین محمدرضا پهلوی و صدام حسین نشسته است تا میانجی‌بودنش بیش از پیش نمایان شود. ایران و عراق تا پیش از این، در پرونده مربوط به رودخانه مرزی «اروندرود» برای سال‌های طولانی همه امکانات خود را جهت تحت فشارگذاشتن طرف مقابل به کار گرفته بودند و شاید درست به همین خاطر وقتی از سوی بومدین به صلح و سازش دعوت شدند، کمترین مقاومتی از خود نشان ندادند و تسلیم نظر خیر‌خواهانه رئیس‌جمهوری الجزایر شدند. حالا بماند که 6‌سال بعد، صدام حسین قراردادی را که با دست‌های خودش امضا کرده بود، مقابل دوربین‌های تلویزیونی پاره کرد و دستور تجاوز نظامی به خاک ایران را صادر کرد. بومدین در زمان عهدشکنی صدام زنده نبود و ندید رئیس‌ دولت بعث چگونه همسایه شرقی خود را آماج حمله قرار داد، هرچند که در پایان جنگ دوباره با خفت مفاد همان عهدنامه پاره‌شده را پذیرفت.