كرونا ویروس و انتشار آن به‌رغم همه عوارض بد و منفی‌اش، یك نكته مثبت را برجسته كرده است. اینكه مفهوم جامعه و ‏همبستگی اجتماعی را به صورت عینی زنده كرد. كرونا نشان داد كه اگر ویروسی دموكراتیک عمل می‌کند و در مبتلا کردن ‏مردم فرقی نمی‌گذارد، باید درمانش نیز دموكراتیك باشد و همه مردم از فقیر و غنی، پیر و جوان، زن و مرد، شاغل و بیكار، ‏شهری و روستایی، حكومتی و غیر حكومتی، رئیس و مرئوس به یك اندازه از نظر درمان مورد توجه قرار گیرند. برابری میان ‏انسان‌ها و هم‌سنگ بودن آنان در این بیماری و درمان آن یك ضرورت است. وضعیت این بیماری مثل آن كشتی است كه در میان ‏اقیانوس است و یك نقطه آن سوراخ می‌شود. اگر این نقطه كوچك تعمیر نشود به سرعت موجب غرق شدن كل كشتی می‌شود. درباره كرونا نیز همین صادق است. نه‌تنها باید همه اقشار و گروه‌ها به صورت یكسان مورد توجه قرار گیرند، بلكه اقشار حاشیه‌ای ‏و ضعیف را باید بیشتر مورد توجه قرار داد، زیرا خطر ابتلا و انتقال و آلوده‌كنندگی آنان بیشتر است. كسانی كه نیازمند حداقل ‏تأمین مخارج خود هستند، چگونه می‌توانند مایع ضدعفونی‌كننده مصرف كنند؟ یا با فاصله كوتاه دستان خود را با آب و صابون ‏شست‌وشو دهند؟ یا از ماسك استفاده كنند؟ یا از همه اینها مهم‌تر خود را قرنطینه كنند؟ كسانی كه اصولاً فاقد حامی یا خانواده یا منبع ‏درآمدی هستند، یا حتی سرپناه جدی ندارند، قرنطینه برای آنان چه معنایی دارد؟ طبیعی است كه این افراد در برابر كرونا هم ‏ضربه‌پذیرتر هستند و هم تبدیل به منبع متحركی برای انتقال آن می‌شوند‎. رسیدگی به اقشار آسیب‌پذیر را باید در مبارزه با كرونا در اولویت جدی قرار داد. اگر این كار غیر ممكن است، باید حداقل با آنان ‏مشابه دیگران رفتار كرد تا از امكانات و خدمات یكسانی بهره‌مند شوند‎. همچنین بسیاری از افراد هستند كه در محیط‌های جمعی زندگی می‌كنند. زندانیان، آسایشگاه‌های معلولان و عقب‌افتادگان ذهنی، ‏آسایشگاه‌های سالمندان، گرم‌خانه‌های شهری و... همه جزو مواردی هستند كه به علل گوناگون نه‌تنها به احتمال بیشتری مبتلا ‏می‌شوند بلكه در انتقال نیز نقش بزرگ‌تری را ایفا می‌كنند و باید مورد توجه باشند.
به‌جز موضوع ابتلا، نكته مهم دیگری نیز وجود دارد كه نباید فراموش شود. بخشی از مردم هستند كه بر اثر عوارض رفتاری ‏ناشی از این ویروس درآمدشان دچار اختلال جدی شده است. ازجمله افرادی كه كاركن مستقل و دارای درآمدهای روزانه و غیراستخدامی هستند. اعم از كارگران روزمزد یا صاحبان مشاغل و حرفه‌هایی مثل برخی از مغازه‌داران، رانندگان و... که باید برای ‏مدتی كه آنان دچار اختلال مالی می‌شوند فكری كرد، حتی اگر نتوانیم كاری جدی انجام دهیم با همراهی و همدلی با آنان و به فكر ‏آنان بودن حداقل بخشی از سنگینی این بار را از دوش آنان برداریم.