غلامرضا کیانی رشید طنزپرداز وکارتونیست

از آخرین دیدارمان در گل آقا سال‌ها گذشته بود که یکی از دوستان توفیقی مرا از بستری شدن محمودگیوی ‏به‌علت بیماری دربیمارستان آگاه کرد. یکی از روزها فرصتی پیش آمد که ایشان رادرمنزل‌شان ملاقات کنم‎.
به خانه‌شان که رسیدم، زنگ را زدم. در را که بازکردند و گیوی را دیدم، گفتم پرسون‌پرسون، یواش‌یواش، اومدم ‏درخونت/ترسون‌ترسون، لرزون‌لرزون، اومدم درخونت./ یک شاخه گل دردستم، سرراهت بنشستم./ ازپنجره منو دیدی، مثل گل‌ها خندیدی.‏
دیدارها با میهمان‌نوازی تازه شد و حرف‌ها گل انداخت. او گفت اسفندماه 1314 در یکی از ‏روستاهای نطنز به دنیا آمدم. سه‌سال بعد پدر و مادرم مرا به تهران آوردند. درکوچه پس کوچه‌های خیابان مولوی ‏ساکن شدیم. در دوران کودکی برعکس امروز(که اگر یک مورچه لگدم بزند، روی زمین ولو می‌شوم)بسیار شیطان ‏بودم. دوران دبیرستان را نتوانستم تمام کنم چون پدرم ازلحاظ مالی وضع مناسبی نداشت، من بالاجبار ترک ‏تحصیل کردم و رفتم دنبال کار و به جایی نرسیده‌ام. زمانی که مجله حاجی بابا و توفیق منتشر ‏می‌شد، آنها را هر هفته خریداری و مطالعه می‌کردم. تااینکه رفته رفته قلمم باکاغذ آشنا شد. با مجله فکاهی ناهید که ‏قبل از دوره جدید توفیق منتشر می‌شد،کارم راشروع کردم. تااینکه توفیق مجددا تجدیدچاپ و همان زمان ‏ناهید تعطیل شد. از سال 1337 همزمان بااستخدام در اداره پست همکاری خود را با مجله ‏توفیق شروع کردم. این همکاری تا سال 1350 که این مجله توقیف شد، ادامه داشت.کار من ‏بیشتر در قالب اشعارکوچه بازاری،لهجه‌ای،کوچه باغی و اشعارهنری و مردمی بود. امضاهای مستعار من عبارت ‏بوداز بزبزقندی، نی‌نی کوچولو، آق محمود و خاله رورو‎. بالاخره بعد از 32سال خدمت دراداره ‏پست، بازنشسته شدم و درمجله گل آقا کار مطبوعاتی خودم را دنبال کردم. چون بروبچه‌های توفیق اکثرا در گل‌‏آقا جمع شده بودند تا بتوانند خاطرات گذشته را در ذهن هموطنان عزیزروشن و لب‌های آنها را با خنده آشنا‎ کنند. خانواده محترم گیوی تعریف می‌کردند مادامی که محمودآقا دربیمارستان بستری بود، به‌ دلیل تشکر از تیم ‏پرستاری بیمارستان شعر زیر را سرود که دربیمارستان آن را قاب کرده‌اند و در آنجا نصب است‎.
ای پرستارنازپرورمن‎ / ای که هستی چون گل برابر من‎  / تویی آن مهربان ودلسوزی‎ / که نشینی کناربسترمن‎ / توبمانندفرشته هستی‎ / که بغیرتونیست یاورمن‎