پس از انتشار اخبار و عکس‌های مربوط به بیعت پرسنل نیروی هوایی با رهبر کبیر انقلاب اسلامی، اداره ضداطلاعات ارتش عملیات گسترده‌ای را برای شناسایی افراد حاضر در مراسم بیعت آغاز کرد که نتیجه آن حمله گارد شاهنشاهی به یکی از پادگان‌های نیروی هوایی در تهران بود. طی این حمله همافران نیروی هوایی به محاصره نظامیان گارد جاویدان درآمد و به دلیل مقاومت در برابر آنان کل پادگان به صحنه تیراندازی و تقابل تمام‌عیار نظامی تبدیل شد. با انتشار خبر حمله گاردی‌ها به همافران، مردم تهران از نقاط مختلف خود را به پادگان مورد نظر رساندند و به این ترتیب جنگی نابرابر با افراد تا دندان مسلح گارد شاهنشاهی آغاز شد. این درگیری تا صبح ادامه یافت و سرانجام همافران با به جای گذاشتن 63 شهید و بیش از 200 مجروح موفق شدند حلقه محاصره را بشکنند و گاردی‌ها را عقب بزنند. طی این شب پرحادثه بسیاری از مردم به تصور اینکه به اقامتگاه رهبر کبیر انقلاب اسلامی حمله شده است، خود را به مدرسه علوی رسانده و در خیابان‌های اطراف سنگر گرفته بودند.
مهندس مهدی بازرگان، نخست‌وزیر دولت موقت ایران که برای ایراد سخنرانی در دانشگاه تهران حاضر شده بود، ضمن برشمردن برنامه‌های دولت خود تأکید کرد مأموریتی که به او محول شده است، بی‌شک پرمخاطره‌ترین و سنگین‌ترین مأموریتی است که در عمر هفتادویک ساله تاریخ مشروطیت ایران به یک نخست‌وزیر سپرده شده است. بازرگان بار دیگر در جریان این سخنرانی از ارتش و حتی شاپور بختیار خواست به انقلاب بپیوندند و با مخالفت و کارشکنی خود را در برابر خواست مردم قرار ندهند. بازرگان با اشاره به وعده خداوند مبنی‌بر پیروزی صالحان به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی مردم ایران را امری قطعی قلمداد کرد و آنانی را که در برابر این موج توفنده به مقاومت برخیزند، از دسته خسران‌دیده‌ها برشمرد.
سر تیتر خبرها: «رهبر کبیر انقلاب اسلامی در پیامی به ملت ایران بار دیگر تاکید کردند که سخنگو ندارند. ایشان همچنین حمله گارد شاهنشاهی به همافران نیروی هوایی را محکوم کردند و به ارتش اخطار دادند اگر هرچه زودتر لشکر گارد به مقر خود بازنگردد، تصمیم آخر را خواهند گرفت»، «گروهی از طرفداران قانون اساسی، شاه و دولت بختیار در ورزشگاه امجدیه تهران تجمع کردند»، «با اینکه قرار بود بختیار در حضور مهندس بازرگان از سمت نخست‌وزیری استعفا دهد، اما این امر به روز یکشنبه 22 بهمن موکول شد. آگاهان این دفع‌الوقت را به آخرین امید‌های بختیار برای مداخله ارتش بی‌ارتباط ندانستند.»