12 بهمن 1357 خورشیدی، یعنی درست در روز ورود بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران به وطن آن هم پس از 14سال تبعید ظالمانه، یکی از نخستین تأکیدات ایشان برپایی هرچه سریع‌تر یک دولت انقلابی بود که دو روز بعد با تشکیل دولت موقت به ریاست مهندس مهدی بازرگان به منصه ظهور رسید. این دولت که با عنوان «دولت موقت انقلاب اسلامی ایران» کار خود را به‌طور رسمی از 15 بهمن 1357 آغاز کرد، طی عمر خویش که 9ماه- 275 روز- به طول انجامید، با کشمکش‌های بسیاری در عرصه سیاست داخلی و خارجی مواجه شد که مهم‌ترین آن واقعه تسخیر سفارت آمریکا در تهران توسط دانشجویان پیرو خط امام(ره) بود. چالشی چنان بزرگ که 24ساعت بعد، استعفای دولت و پذیرش آن از سوی بنیان‌گذار انقلاب اسلامی را در پی داشت و باعث شد برای یک دوره کوتاه زمام امور کشور به «هیأت دولت موقت شورای انقلاب» تحت زعامت شهیدبهشتی سپرده شود. استعفای دولت موقت، ضرورت برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری برای تشکیل نخستین دولت رسمی و قانونی برآمده از رأی ملت را بیش از پیش متذکر شد، خصوصا که شخصِ امام خمینی(ره) نیز روی انجام آن تأکید و توجهی ویژه داشتند. چنین شد که پس از پشت‌سرگذاشتن مقدمات لازم، 40سال پیش در چنین روزی، برابر پنجم بهمن 1358 خورشیدی، نخستین انتخابات ریاست‌جمهوری تاریخ ایران برگزار شد و درنهایت ابوالحسن بنی‌صدر با کسب 10میلیون و 753هزار رأی (76درصد کل آرا) به‌عنوان نخستین رئیس‌جمهوری تاریخ ایران انتخاب شد. در این انتخابات بیش از 96 نامزد که در میان‌شان چهره‌های سرشناسی چون صادق خلخالی، حسن حبیبی، صادق قطب‌زاده، حسن آیت، کاظم سامی، داریوش فروهر، احمد مدنی و... قابل مشاهده بودند، خود را در معرض رأی ملت قرار دادند. ابوالحسن بنی‌صدر که با تظاهر به وفاداری و پیروی از آرمان‌های انقلاب و اندیشه‌های بنیان‌گذار انقلاب اسلامی توانسته بود اعتماد مردم را به خود جلب کند، پس از تکیه‌زدن به صندلی ریاست‌جمهوری 180 درجه تغییر روش داد. او با شیوه خاص ریاستش که بنیان آن بر خودمحوری و لجبازی با نیروهای انقلابی قرار داشت، کشور را که به تازگی درگیر جنگی خانمان‌سوز با همسایه غربی‌اش شده بود، وارد انبوهی از حاشیه‌های بی‌مورد و مضر به حال وحدت همه آحاد ملت کرد. رویه‌ای ضدملی و خیانت‌بار که نتیجه غایی آن برکناری با رأی مثبت اکثریت نمایندگان مجلس شورای اسلامی به طرح بی‌کفایتی سیاسی رئیس‌جمهوری در 31 خرداد 1360 خورشیدی بود.