تا پیش از افتتاح کانال سوئز در ‌سال 1869 میلادی و اتصال دو دریای مدیترانه و سرخ به یکدیگر، کشتی‌هایی که از بنادر اروپایی و سواحل شرقی آمریکایی عازم قاره‌های آسیا و اقیانوسیه بودند هیچ چاره‌ای نداشتند جز اینکه خطر دورزدن قاره آفریقا را به جان خریده و خود را برای سفری خطرناک و دور و دراز آماده کنند. نخستین دریانوردی که چنین ریسکی را به جان پذیرفت و با کشتی راهی جنوبی‌ترین سواحل قاره سیاه شد بارتولومئو دیاس، جهانگرد پرتغالی بود که 532‌سال پیش در چنین روزی، برابر 19 ژانویه 1488 میلادی، با سه کشتی خود از انتهایی‌ترین نقطه قاره آفریقا گذشت و به سبب وجود توفان‌های مرگبار و سهمگین در این محل، نام «دماغه ناامیدی» را بر آن گذاشت. اما پادشاه پرتغال که به نوعی اسپانسر این سفر بود، نام‌گذاری دیاس را نپسندید و به صلاح دید خود نام «دماغه امید نیک» را برای انتهای جنوبی قاره آفریقا انتخاب کرد. سفر موفقیت‌آمیز دیاس راه را برای دیگر دریانوردان اروپایی باز کرد و حتی بسیاری از کشورها به ساخت پایگاه و بندرگاه در دماغه امید نیک اقدام کردند.