‏  [دوایت گارنر / ترجمه زهرا نوروزی ‏] گابریل گارسیا مارکز (1927-2014) که دوستانش او را «گابو» ‏صدا می‌زدند، برای روزنامه‌نگاری زاده شده بود. او در سراسر ‏زندگی خود برای روزنامه‌ها و مجلات قلم می‌زد و 6نشریه هم ‏تأسیس کرد. مارکز به همان شیوه منتقد مطبوعاتی ‏ای.جی.لیبلینگ، به فضای روزنامه‌نگاری نفس تازه‌ای دمید. او ‏روزنامه‌نگاری را «بهترین شغل جهان» و «ضرورت بیولوژیکی ‏بشر» خوانده است. گارسیا مارکز دریافته بود که روزنامه‌ها و ‏مجلات نه‌تنها اطلاعات ارایه می‌دهند، بلکه از طریق تفاسیر ‏مختلف به شور و شعف جامعه می‌افزایند. درباره اهمیت کتاب ‏‏«رسوایی قرن» همین بس که خود مارکز در سال‌های پایانی زندگی‏اش می‌گوید: «نه دلم می‌خواهد مرا با «صد‌سال تنهایی» به یاد ‏بیاورند، نه با جایزه‌ نوبل. دوست دارم با ‏نوشته‌های مطبوعاتی‌ام از من یاد کنند.»‏

‏«رسوایی قرن» مجموعه‌ای جدید از نوشته‌های مطبوعاتی گارسیا ‏مارکز نشان می‌دهد که او چقدر با جدیت گزارش می‌گرفت و از ‏آنچه اکنون بعضاً فرم روایی طولانی خوانده می‌شود، استفاده می‏کرد. در این کتاب داستان‌های پیچیده‌ای درباره مرگ زن جوانی ‏وجود دارد که به نظر می‌رسد زندگی دوگانه‌ای را پشت سر می‌‏گذارد؛ در مورد محاصره سیاسی کاخ ملی نیکاراگوئه در‌ سال ‏‏1978 توسط جبهه آزادیبخش ملی ساندینیستا و درباره تلاش‌های ‏بین‌المللی برای نجات پسر جوانی است که به سرم‌هاری نایابی ‏نیاز دارد و باید طی 12 ساعت به او برسد. کتاب گارسیا ‏مارکز که برای نخستین بار در‌سال 1986 به زبان انگلیسی ‏منتشر شد، شامل سری مقاله‌هایی است که مارکز برای روزنامه ‏بوگوتا در‌سال 1955 با صدای یک ملوان کلمبیایی از عرشه یک ‏ناوشکن نوشت.‏
محور بیشتر نوشته‌های مطبوعاتی‌اش مثل بیشتر داستان‌ها، ‏زادگاهش کلمبیاست. بنابراین بسیاری از بهترین قطعات در ‏‏«رسوایی قرن»، مقالات، تأملات بی‌تکلف و طنزهایی درباره ‏موضوعاتی مانند آرایشگران، مسافرت هوایی، ترجمه ادبی و ‏فیلم هستند. این کتاب شامل 50 مقاله است که بین سال‌های ‏‏1950 تا 1984 منتشر شده و یکی از دو کتاب جدیدی است که ‏به کار و زندگی گارسیا مارکز می‌پردازد. کتاب دیگر «کمپانی ‏و تنهایی» است، اثری جذاب و جنجال‌برانگیز شامل تاریخ شفاهی ‏کوتاهی درباره زندگی‌اش که آن را روزنامه‌نگار کلمبیایی ‏سیلوانا پاترنوسترو ویرایش و ادیث گراسمن  ترجمه کرده ‏است.‏
گارسیا مارکز برخی از نخستین داستان‌هایش را روی رول‌های ‏روزنامه‌هایی می‌نوشت که از کار روزانه‌اش به جا مانده بود. ‏شاید همین روش باعث شد آثار داستانی و غیرداستانی او از دل ‏هم سربرآورند، طوری که به وضوح رگه‌هایی از آثار داستانی او ‏در نوشته‌های غیرداستانی‌اش دیده می‌شود. مقالات و ستون‌ها ‏در«رسوایی قرن» نشان می‌دهد که صدای صریح او آمیخته با طنز ‏درست از همان ابتدا همین‌طور بی‌نظیر و بی‌نقص بوده است. طنز ‏او مثل فنی عمل می‌کرد که با اطمینان پروژکتور قوی ذهن ‏گارسیا مارکز را خنک می‌کرد. خودش می‌گفت آثار مطبوعاتی‌ام را ‏با «همان وجدان، همان شادی و غالباً همان الهامی که باید ‏شاهکاری خلق می‌کردم، می‌نوشتم.» قهرمان‌های دوی سرعت و ‏استقامت در درون او عجیب همگام بودند. او جزو آن دسته ‏از نویسندگان بزرگی است که کارهای جانبی‌اش هم تقریباً همیشه ‏ارزش خواندن داشته‌اند.‏ ‏«رسوایی قرن» نخستین جلد جمع‌آوری شده و معرف چهار دهه نخست ‏فعالیت اوست که در نشریات مختلف چاپ شده‌اند. سال‌هایی که در ‏طی آن مارکز تمام‌وقت و به‌عنوان روزنامه‌نگاری جنجالی کار ‏می‌کرد، حتی زمانی که «صد‌سال تنهایی» را نوشت و در‌سال ‏‏1982 جایزه نوبل ادبیات را به دست آورد. در این کتاب نخستین ‏قطعاتی را می‌بینیم که او هنگام کار برای روزنامه‌ها در ‏شهرهای ساحلی کلمبیا کارتاژنا و بارانکیلا می‌نوشت؛ گزارش ‏شبه داستانی مفصلش از پاریس و رم و ستون‌های ماهانه‌اش برای ‏ال‌پائیس اسپانیا. درحالی‌که همه کارها به طنز، به عمق ‏عشق و علاقه او به داستان می‌پردازد، این 50قطعه بیش از ‏هر چیز دیگری نشان از نویسنده‌ای دارد که به اعتقادش، حرفه ‏او «بهترین کار در جهان» است.‏از دل این یادداشت‌ها و گاهی تک‌نگاری‌ها می‌توان پشت صحنه‌ ‏رمان‌های مشهور او را به وضوح دید و متوجه شد کدام اتفاق و ‏دغدغه‌ روزمره زمینه‌ساز خلق «صد‌ سال تنهایی»، «پاییز ‏پدرسالار» و... شده است. مارکز خود دوست داشت بیشتر روزنامه‌‏نگار شناخته شود و این اثر را حتی از آثار داستانی معتبر ‏جهانی خود مهم‌تر می‌دانست. او می‌گوید: «من اساسا ‏روزنامه‌نگار هستم. سراسر زندگی‌ام هم روزنامه‌نگار بوده‌ام. ‏آثارم، کتاب‌های یک روزنامه‌نگار است، حتی اگر در آنها به‌ وضوح ‏این موضوع دیده نشود.»‏این 50 اثر مطبوعاتی گارسیا مارکز از بین صدها تالیف در ‏مجموعه پنج جلدی یادبود ژاک گیلارد، اوبرا پریدیستیکا ‏برگزیده شد تا بتواند نمونه‌ای از نوشته‌هایش برای روزنامه‌ها ‏و مجلات را در اختیار خوانندگان داستان‌هایش قرار دهد. ‏روزنامه‌ها و مجلاتی که او قسمت بزرگی از زندگی خود را برای ‏آنها کار می‌کرد. مارکز همیشه آموزه‌های خود را به‌عنوان ‏روزنامه‌نگار، پایه و اساس کار خود در داستان‌نویسی می‌دانست. ‏در بسیاری از نوشته‌های جمع‌آوری‌شده در اینجا، خوانندگان ‏رمان‌ها و داستان‌های کوتاه او صدای روایی قابل تشخیصی را در ‏جریان می‌بینند.‏کسانی که می‌‎خواهند به این موضوع بپردازند، می‌‎توانند ‏توضیحاتی جالب از زندگی مطبوعاتی گارسیا مارکز در پیش‌نویس‌‏های مجموعه تلفیقی گیلارد بیابند. همان‌طور که گیلارد نوشت ‏‏«روزنامه‎نگاری گارسیا مارکز عمدتا تعلیم و تربیت به سبک او ‏و کارآموزی به سمت بلاغتی اصیل بود.» این کتاب از نخستین ‏آثار مطبوعاتی که به‌عنوان کتاب منتشر شده‌اند؛ گزارشی از ‏رلاتو د اون نااوفراگو (داستان دریانوردی با کشتی خراب، ‏‏1970) و گلچینی از مقالات نوشته‌شده در ونزوئلاست. وقایع ‏تاریخی و گزارشاتی منتخب از سوی نویسنده که در‌ سال ‏‏1976 موسسه فرهنگی کلمبیا منتشر کرد. همچنین مجموعه‌ای ‏که به دست همکاران روزنامه‌نگار گارسیا مارکز، گابو ‏پریدیستا در‌ سال2012 بنیاد روزنامه‌نگاری ایبرو-‏آمریکایی جدید و کوناکولتای مکزیک منتشر کرد، شرح ‏مختصری از حرفه او است.‏
او می‌گوید: «من با نویسندگان و مشکلات اقتصادی آنها دست‌به‌‏گریبان هستم. بهترین نویسندگان کسانی هستند که به نوشتن ‏کمتر و به سیگار کشیدن بیشتر تمایل دارند! این طبیعی است ‏که برای نوشتن کتابی 200 صفحه‌ای به حداقل دو‌سال و 29هزار ‏نخ سیگار نیاز دارند. به این معنی که با حسابی دقیق، صرفا ‏بیشتر از آنچه از این کتاب درمی‌آورند، خرج سیگارشان می‏کنند!»‏تأثیر نوشته‌های مطبوعاتی گارسیا مارکز هنوز احساس می‌شود. ‏او در ‌سال 1994، بنیاد گابریل گارسیا مارکز را که بیشتر با ‏عنوان بنیاد گابو شناخته می‌شود، در کارتاژنا تأسیس کرد که ‏همچنان رونق دارد. مارکز از نوابغی بود که در تمام نوشته‌‏های داستانی و غیرداستانی خود راهی برای پیوند روح انسان‌ها ‏با مالیخولیای استاتیک جهان یافته بود. ‏

برگرفته از مقاله نیویورک‌تایمز