| هوشنگ مرادی کرمانی  |     نویسنده  |

سال نو در پیش است و روزی برای آرزوکردن. آرزوی اولم برای  نویسندگان است. ما نویسندگان باید دیوارهای موجود بین خودمان را کنار بزنیم. می‌شود همه را کنار هم جمع کرد. نویسندگان رابط عاطفی میان مردمان هستند. بنابراین باید با هم ارتباط خوبی داشته باشند. البته هر کسی باید فکر خودش را داشته باشد. در کشوری مثل ایران با قومیت‌ها و سلایق مختلف این تفاوت‌ها طبیعی است. اما می‌شود همه را دوست داشت، با کسی دشمنی بی‌جهت نکرد و مجیز کسی را هم نگفت. آرزوی دومم برای مردم کرمان است و به همین بهانه برایتان خاطرهای تعریف میکنم. به مدرسه‌ای در بجنورد رفته بودم. مدیر مدرسه می‌گفت ما و بچه‌های بجنورد فرهنگ کرمان و کرمان را از آثار شما می‌شناسیم. من از مردم و فرهنگ کرمان سپاسگزارم که این فرهنگ را در من کاشتند تا من در داستان‌هایم از آن استفاده کنم. کرمان هم باید به این توجه داشته باشد که من این فرهنگ را گسترش دادم. نه من تخم دو زرده کرده‌ام نه آنها نیاز به من دارند.
هنرمند می‌تواند فرهنگی را در آثار خود بیاورد تا به آن فرهنگ وجهه‌ای کارکردی بدهد. به سهم خود فرا رسیدن‌ سال جدید را به مردمان کشورم ایران تبریک میگویم. تبریک می‌گویم به کودک 12 ساله‌ای که در جمع‌های دانش‌آموزی او را مشغول و علاقه‌مند به نوشتن دیده‌ام و تبریک به دوستان نویسنده نود و چندساله‌ام که در فرهنگستان آنها را می‌بینم. تبریک به تک‌تک مردمان کرمان و ایران. امیدوارم در ‌سال جدید هیچ لطمه عاطفی و جسمی به ایرانیان وارد نشود. آرزو می‌کنم همه دوستانم سالم باشند اگرچه آرزوی محالی است. آرزو می‌کنم موقعیتی فراهم شود تا دوباره گرد هم جمع شویم و دولت یازدهم و دیگر دولت‌ها فضایی را فراهم کنند تا با وجود موقعیت فکری متفاوت، احساس واحدی نسبت به هم، به کودکان‌مان و به ایران‌مان داشته باشیم. این همان احساس همزیستی و مهری است که از لابه‌لای سطرها به مخاطب می‌رسد. سال نو مبارک...