| دکتر مهدی بیاتی | روانشناس|
عمدتا عوام و کسانیکه دانش لازم در ارتباط با مسائل کودکان را ندارند و نیاز کودک به بغل کردن را درک نمیکنند، مدعی میشوند اگر مادر زمان زیادی در طول روز کودک خود را در آغوش بگیرد وی در اصطلاح «بغلی» میشود.
عنوان کردن واژه بغلی شدن بسیار غلط است که هیچ پایه علمی ندارد.
تمامی روانشناسان معتقدند، «بغلکردن» و در آغوش گرفتن کودکان بهخصوص در گروه سنی صفر تا 2 سال از مهمترین نیازهای عاطفی آنهاست. کودکان نیازهای عاطفی خود را با گریه کردن و رفتارهایی از این قبیل به والدین خود نشان میدهند. نقش مادر در شکلگیری اعتمادبهنفس و عزت نفس کودک بسیار مهمتر از پدر است و یکی از مهمترین راههای رفع نیاز عاطفی کودک در آغوش گرفتن و نوازش وی تا زمانی است که این نیاز در او رفع شده و به آرامش برسد.
رفتار والدین با کودک «حالی به حالی»است. زمانی که والدین بهخصوص مادر متناسب با حال خود با کودک رفتار میکنند این برخورد «حالی به حالی» است زیرا زمانی که حال خودشان خوب باشد با کودک مهربان بوده و او را بغل کرده و نوازش میکنند اما زمانیکه حال مناسب ندارند با کودک نیز رفتار مناسبی نخواهند داشت.
لذا زمانیکه والدین متناسب با حال خود به پردازش نیازهای عاطفی کودک میپردازند باعث بهم ریختگی حوزه روانی کودک و دوگانگی رفتاری وی میشوند.
کودک در این شرایط نمیداند چه زمانی ممکن است از طرف مادر طرد شود و چه زمانی با استقبال عاطفی از طرف وی مواجه میشود به همین دلیل کودک در آینده دچار استرس و اضطراب جدایی و مشکلات اینچنینی میشود.
در واقع عوام معتقدند که اگر مادر یا پدر مدت زمان زیادی در روز کودک خود را درآغوش بگیرند وی در اصطلاح «بغلی» میشود و این موضوع باعث وابستگیهای روحی وی در زندگی آینده و بزرگسالی کودک میشود که در این مورد باید گفت، این باور بسیار غلطی است و درواقع عکس آن صادق است. باید سعی کنیم چنین باورهای غلطی را از اذهان مردم پاک کنیم زیرا اگر این نیاز در کودکی برطرف نشود باعث وابستگیهای شدید عاطفی و روانی این فرد در بزرگسالی میشود. صفر تا 2 سالگی زمانی است که اعتماد در کودک پایهریزی میشود و وی به خود، والدین و دنیای اطراف اعتماد میکند.
اگر در این سن به نیازهای عاطفی کودک پاسخ داده نشود وی دچار بیاعتمادی شده و این عدم اعتماد در بزرگسالی موجب شک، کمرویی و خجالتی شدن فرد میشود.
وظیفه والدین محبت کردن و آماده کردن کودک برای ورود به زندگی اجتماعی با روحیهای مناسب و شخصیتی متعادل است و این امر تنها از طریق رفع نیاز عاطفی و روانی کودک میسر میشود.