La La Land
(سرزمین رویا)
در «لالا لند» خلسه ای را تجربه می کنید که قهرمان زن ماجرا کم کم در آن فرو می رود. یا رویایی را تجربه می کنید که «میا» کم کم از آن بیرون می آید. در هر حال که کابوس و رویا چنان در هم رفته اند که «میا» از هر کدام بیدار شود، مشخص نیست در کدام یکی به خواب رفته. خشت های این جهان از همان صحنه اول بالا می رود و دیمین شزل، کارگردان فیلم، از همان ابتدا چهارچوب قراردادهای خود را روشن می کند. مردم در یک ترافیک سنگین بی تحرک، پشت فرمان نشسته و منتظرند. دوربین در امتداد هر کدام حرکت می کند و کم کم با زمزمه های زیر لب شان همراه می شود. صدای موزیکی که از داخل ماشین می آید این همراهی را دوچندان می کند تا شزل دست آدم ها را بگیرد و ناگهان همه را از ماشین ها بیرون بکشد. در سکون این ترافیک چه کسی گمان می کند که همه بیرون بیایند و در حرکت و پایکوبی، همسرا شوند؟ «عشق» هم احتمالا چنین چیزی باشد؛ دقیقا لحظه ای سراغ تان می آید که هرگز گمان نمی کنید. آرامش های قبل طوفان همیشه همین بوده اند. حالا باید بنشینید و ببینید «میا» از کابوس زندگی در رویایی شیرین به خواب می رود یا اینکه از شیرینی این رویا بیدار می شود و خود را در کابوس زندگی می بیند. این فیلم موزیکال، رکورد جوایز گلدن گلوب را شکسته، در 14 رشته اسکار نامزد شده و جایزه بفتا را هم از آن خود کرده است.
Manchester by the Sea
(منچستر کنار دریا)
«منچستر کنار دریا» یک پیشنهاد سرد و خفقان آور است. این درام شاید بیشتر به مذاق مخاطبانی خوش بیاید که علاقه دارند گذشته «لی چنلر» را بکاوند. این خشونت و اضطراب نهفته در «لی» از کجا آمده؟ چرا آرام ندارد یا وقتی هم که آرام است چه چیزی در درون او را می آزارد؟ او سرایدار جوانی است که در همان ابتدای فیلم به چشم مالک یا مستأجر خانه مردی جذاب می‌آید اما برای «لی» چه اهمیتی دارد؟ ماجرا کمی کند و سرد پیش می رود تا کم کم با رفت و برگشت های زمانی، به زندگی «لی» برسیم. کنت لانرگن، کارگردان این فیلم، همان کسی است که فیلمنامه «دار و دسته نیویورکی» را نوشته است. در «منچستر کنار دریا» البته با آن آشوب و شلوغی بیرون مواجه نیستید. بلوا و هیاهوی بیشتر در روان آدم ها ریخته شده و همه ریشه در مصایبی دارد که در گذشته ای نه چندان دور تجربه کرده اند. «منچستر کنار دریا» همچنین برنده جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد در گلدن گلوب شد و در 4 رشته دیگر نیز از جمله بازیگر مکمل زن، بهترین فیلم‌نامه، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم نامزد بود. درست است که کارگردان فیلم، کنت لارنگن یکی از چهره های مطرح هالیوود در فیلم نامه نویسی است اما همچنان در پیشنهاد این فیلم به هر بیننده ای تردید داریم. تماشای افسردگی و شکست خوردگی و پوزخند آدم ها به زهر زندگی قاعدتا هر بیننده ای را راضی نمی کند.