شهروند| رشته دوچرخه‌سواری در ایران همیشه از فقیرترین رشته‌ها بوده است. امکانات و تجهیزاتی که دوچرخه‌سواران ایرانی دارند هرگز با همتایان آنها در قاره‌کهن قابل مقایسه نیست. ایران با کمبود پیست‌های دوچرخه‌سواری مواجه است و انواعی از پیست مثل پیست چوبی در ایران ساخته نشده است. همین موضوع باعث می‌شود وقتی یک دوچرخه‌سوار ایرانی موفقیت بین‌المللی کسب کند، این موفقیت ارزش زیادی داشته باشد. محمد دانشور، دوچرخه‌سوار مشهدی با مدال طلای بازی‌های آسیایی خودش را در ورزش ایران مطرح کرد. او مدتی بعد از بازی‌های آسیایی اینچئون به بهانه بی‌توجهی مسئولان در برخی از رقابت‌ها شرکت نکرد اما درنهایت با فدراسیون به توافق رسید و در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کرد. دانشور در این مسابقات عملکرد بسیار خوبی داشت و توانست در ماده یک کیلومتر تایم تریل مدال ارزشمند طلا را کسب کند. همین موضوع به صعود او در رنکینگ جهانی هم کمک کرد تا دوچرخه‌سوار ایرانی در رده ششم جهان قرار بگیرد. دانشور در گفت‌وگو با خبرنگار «شهروند» درباره شرایط سخت دوچرخه‌سواری و لزوم توجه مسئولان به این رشته صحبت کرده است.
از مسابقات قهرمانی آسیا شروع کن. مدال باارزشی به دست آوردی.
خوشحالم که توانستم جواب زحماتم را بگیرم و مدالی را که سال گذشته گرفته بودم امسال هم از آن دفاع کنم. من در طول یک‌سال اخیر تمرینات منظم و سختی داشتم و هدف گذاری‌ام طلای آسیا بود که به آن دست پیدا کردم. در این بین نقش مربی‌ام هم در موفقیت من بسیار پررنگ است. درواقع مهم‌ترین فاکتوری که باعث موفقیت من شد حضور ابوحیدری به‌عنوان مربی‌ام بود و من این مدال را مدیون زحمات او هستم.
سطح مسابقات چطور بود؟
بعد از بازی‌های آسیایی مسابقات قهرمانی جهان مهم‌ترین تورنمنت دوچرخه سواری در این قاره است. همه کشورها با بهترین نفرات و با آمادگی بالا پا به این مسابقات می‌گذارند و همین موضوع سطح کیفی را بسیار بالا می‌برد. رقیبان من از کشورهایی مثل چین، کره جنوبی، مالزی، ژاپن، تایوان و هنگ کنگ بودند که توانستم آنها را پشت سر بگذارم و طلا بگیرم.
در رنکینگ جهانی هم صعود قابل توجهی داشتی. فکر می‌کنی بتوانی به رتبه اول هم برسی؟
همانطور که می‌دانید مسابقات قهرمانی آسیا از اعتبار زیادی برخوردار است به همین دلیل من با طلای این مسابقات جهش خوبی در رده بندی جهانی داشتم. امید زیادی دارم به این‌که روزی در رتبه یک رنکینگ دنیا قرار بگیرم. اگر شرایط به همین منوال پیش برود و ابوحیدری مربی‌ام باشد می‌توانم به این عنوان دست پیدا کنم. البته در این میان به کمک و همدلی فدراسیون هم نیاز دارم و امیدوارم همکاری خوبی بین ما شکل بگیرد.
نیازی به مربی دوچرخه‌سواری خارجی نداری؟
من نیازی به حضور مربی خارجی برای خودم نمی‌بینم. فردی مثل ابوحیدری می‌تواند به من کمک کند عنوان‌های بهتر از این هم کسب کنم چون او از ابتدا مربی من بوده و با شرایط جسمی و روحی من آشنایی کامل دارد. سطح فنی مربی مثل ابوحیدری در حد مربیان خارجی است. مهم این است که فدراسیون از ما حمایت کند و همین‌طور که تا الان همکاری کرده از الان به بعد هم همین شیوه را دنبال کند.
در ایران مشکلات زیادی برای دوچرخه‌سواران وجود دارد. درباره این مشکلات صحبت کن.
ما از نظر سخت‌افزاری نسبت به سال‌های گذشته پیشرفت کرده‌ایم و شرایط‌مان بهتر شده اما واقعاً در بحث پیست مشکل داریم. در ایران مشکل کمبود پیست واقعاً آزاردهنده شده و برای دوچرخه سواران مایه دردسر است. مثلاً ایران پیست همین ماده‌ای که من مدال طلای آسیا را گرفتم را ندارد. ما حتی یک پیست چوبی هم در ایران نداریم و من بدون این‌که در این پیست تمرین کرده باشم توانستم در ماده آن طلا بگیرم. به‌هرحال هر پیستی قلق‌های خاص خودش را دارد و اصلاً شرایط پیست‌ها قابل مقایسه نیست. تکنیک‌های پیست سیمانی با پیست چوبی متفاوت است و ما نیاز به تمرین در این پیست داریم. حتی اگر بتوانیم در پیست‌های چوبی کشورهای دیگر تمرین کنیم هم خوب است. نکته بعدی که باید بگویم این است که بچه‌های ما باید در مسابقات بزرگ بیشتری شرکت کنند. دوچرخه‌سواران ایرانی با استرس زیادی در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کنند و همین روی عملکرد آنها اثر می‌گذارد. شرکت در مسابقات مختلف باعث می‌شود دوچرخه سواران با آرامش روی خط استارت قرار بگیرند و استرس نداشته باشند.
بعد از طلایی شدن در اینچئون مدتی از دوچرخه‌سواری دور بودی. حالا مشکلات برطرف شده است؟
من بعد از اینچئون با مشکلاتی روبه‌رو شدم که برایم تحمل آنها سخت بود. خوشبختانه الان دیگر آن مسائل حل شده‌اند و شرایط بهتر شده است. امیدوارم همین وضع ادامه پیدا کند و من بتوانم در کمال آرامش برای کشورم افتخارآفرینی کنم و بهترین نتایج را بگیرم.
به عنوان قهرمان این رشته چه انتظاری از مسئولان ورزش داری؟
دوچرخه‌سواری مظلوم‌ترین رشته ورزش ایران است. با این‌که ورزشکاران این رشته به تجهیزات گرانقیمتی نیاز دارند اما بودجه فدراسیون دوچرخه سواری از اکثر فدراسیون‌ها کمتر است. دوچرخه سواران هزینه‌های زیادی دارند چون وسایل مورد نیازشان گران هستند و گاهی خودمان باید هزینه‌ها را متقبل شویم. از وزارت ورزش می‌خواهم بودجه بیشتری را به فدراسیون دوچرخه‌سواری اختصاص دهد. مسئولان بدانند اگر روی این رشته سرمایه‌گذاری کنند حتماً نتیجه آن را خواهند دید. ما می‌توانیم با داشتن امکانات بهتر در المپیک هم نمایندگان موفقی داشته باشیم.