شهروند| گاهی باید حادثه‌ای تلخ اتفاق بیفتد تا بلکه به فکر بیفتیم جلوی تکرار چنین فجایعی را بگیریم. آتش‌سوزی و ریزش ساختمان پلاسکو که به دلیل قدیمی بودن بافت آن تبدیل به یک فاجعه بزرگ شد زنگ خطر بلندی برای بقیه اماکن عمومی قدیمی است. ازجمله این اماکن استادیوم‌ها هستند که اکثر آنها بیشتر از نیم قرن از عمرشان گذشته و شرایط خطرناکی دارند که هر آن ممکن است سانحه‌ای ناگوار را رقم بزنند.
ورزشگاه‌های قدیمی با بافت فرسوده
قابل باور نیست اما تعداد استادیوم‌های قدیمی ایران دقیقاً 5 برابر ورزشگاه‌های نوساز است. اکثر استادیوم‌های ورزشی ایران پیش از پیروزی انقلاب ساخته شده‌اند به همین دلیل معماری ساده و ابتدایی دارند و از امکانات اولیه برخوردار نیستند. البته در طول سالیان گذشته به برخی از این استادیوم‌ها امکانات محدودی اضافه شده اما تغییری در بافت فرسوده آنها ایجاد نشده است. وضع ورزشگاه‌های فرسوده ایران واقعاً خطرناک و نگران‌کننده است. اگر بخواهیم حقیقت وضع ورزشگاه‌ها را بیان کنیم باید بگوییم اکثر مسابقات فوتبال یک گام تا فاجعه فاصله دارند و در هر دیدار ممکن است در اثر ازدحام و حضور جمعیت فاجعه‌ای دلخراش رخ دهد.
نیاز مبرم به مقاوم‌سازی
قدیمی و فرسوده بودن ورزشگاه‌های ایران به‌حدی است که باید عطای زیباسازی و اضافه شدن امکانات را به لقایش ببخشیم و بیشتر تمرکزمان روی بازسازی و مقاوم‌سازی استادیوم‌ها باشد. متاسفانه وضع ورزشگاه‌های ایران به قدری نابه‌سامان است که حتی مسئولان نمی‌دانند از کجا باید شروع کنند. ورزشگاه‌های معروف تهران یعنی آزادی، راه‌آهن، تختی و شیرودی روی هم رفته 239‌سال سن دارند. قدمت ورزشگاه بزرگ آزادی که محل برگزاری بازی‌های تیم‌ملی و سرخابی‌های پایتخت است، 42‌سال سن دارد. ورزشگاه راه‌آهن 41 ساله، تختی 49 ساله و شیرودی 88 ساله هستند. حتی ورزشگاه آزادی هم با این‌که در سال‌های اخیر گاهی مورد تفقد مسئولان قرار گرفته وضع خوبی ندارد، چه برسد به شیرودی 88 ساله که معلوم نیست کی قرار است بر سر مردم آوار شود. شیرودی در سال‌های اخیر به محلی برای تشییع جنازه پیشکسوتان فوتبال شده و به نظر می‌رسد عمر آن رو به پایان است. حتی شنیده می‌شود وزارت ورزش به‌عنوان مالک این ورزشگاه قصد فروش و تغییر کاربری قسمتی از آن را دارد. البته بارها مسئولان مختلف وعده مقاوم‌سازی این ورزشگاه‌ها را دادند و حتی وزیر سابق ورزش و جوانان تأکید زیادی بر بازسازی آزادی داشت اما هنوز هیچ اقدام عملی دراین‌باره صورت نگرفته است.
شرایط اسفناک استادیوم‌های شهرستان‌ها
فقط استادیوم‌های تهران نیستند که به دلیل فرسودگی زیاد به بازسازی و مقاوم‌سازی نیاز دارند. اکثر شهرهای ایران که در لیگ برتر نماینده دارند، از استادیوم‌های نامناسب و فرسوده بهره می‌برند. ورزشگاه‌های حافظیه و تختی شیراز، فولادشهر اصفهان، باغشمال تبریز، 22 بهمن اصفهان، تختی اهواز، تختی آبادان، تختی انزلی، عضدی رشت، تختی تبریز و بسیاری از ورزشگاه‌های شهرهای دیگر وضع نگران کننده‌ای دارند و هر آن ممکن است در آنها فاجعه‌ای رخ دهد. اکثر ورزشگاه‌های نامبرده در دهه‌های 20 و 30 ساخته شده‌اند و تاکنون هیچ بازسازی در آنها اتفاق نیفتاده است. این‌که مسئولان ورزش کشور اراده‌ای برای بازسازی ورزشگاه‌ها ندارند، بسیار نگران‌کننده است. شاید آنها منتظرند حادثه‌ای تلخ اتفاق بیفتد تدابیر ویژه‌ای برای بازسازی ورزشگاه‌ها بیندیشند.
عدم تخصیص بودجه به بازسازی ورزشگاه‌ها
در یکی دو‌سال گذشته شرکت توسعه و تجهیز این وظیفه را برعهده داشت که به وضع ورزشگاه‌ها رسیدگی و امکانات آنها را توسعه دهد. البته در این مدت اقدام عملی از سوی این شرکت انجام نشد تا این‌که نام آن به شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی تغییر کرد و فقط چند مجموعه ورزشی در تهران زیر نظر این شرکت قرار گرفتند. بعد از حضور اکبر طاهری به‌عنوان سرپرست در پرسپولیس، مدیرعامل جدید برای این شرکت انتخاب شد. از زمان حضور مدبر در این شرکت بارها از شهرداری و دولت تقاضای بودجه برای بازسازی ورزشگاه آزادی و بقیه اماکن ورزشی شده اما هنوز این بودجه به تصویب نرسیده و طرح بازسازی ورزشگاه‌ها راکد مانده است. درواقع مشکل اصلی برای بازسازی استادیوم‌های تهران عدم تخصیص بودجه برای این کار مهم است. ضمن این‌که ورزشگاه‌های شهرهای دیگر هم زیر نظر اداره کل ورزش استان خود قرار دارند و باید این اداره‌ها سازوکار لازم برای مقاوم‌سازی ورزشگاه‌های فرسوده را فراهم کنند. در شهرستان‌ها هم مشکلات مالی مانع بازسازی ورزشگاه‌ها شده است. قطعا با توجه به محدود بودن بودجه‌ای که برای ورزش در نظر گرفته می‌شود تا چندین‌سال دیگر هم مقاوم‌سازی ورزشگاه‌ها چیزی بیشتر از یک رویا نخواهد بود. قطعا دولت توانایی توسعه، بازسازی و نگهداری همه ورزشگاه‌های کشور را ندارد اما سوال اینجاست که چرا هنوز هیچ تدبیری برای این معضل بزرگ اندیشیده نشده است؟ شاید انجام این ماموریت‌های دشوار تنها از بخش خصوصی بر بیاید اما این‌که چرا بخش خصوصی وارد ماجرای کمک کردن به ورزش و ساخت و نگهداری پروژه‌های ورزشی نمی‌شود علامت سوال بزرگی است که پیدا کردن جواب برای آن سخت است.
خمارلو:   به بودجه نیاز داریم
 محسن خمارلو مدیر روابط عمومی شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی درباره روند مقاوم‌سازی ورزشگاه‌ها به «شهروند» می‌گوید: «مجموعه‌های آزادی، انقلاب، شیرودی، کشوری، پیست‌های دیزین و شمشک و مجموعه سوارکاری شهدای نوروزآباد زیر نظر شرکت ما هستند و بقیه ورزشگاه‌ها هم به دست اداره کل ورزش استان‌ها اداره می‌شوند. اتفاقاً در شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی طرح‌های زیادی برای بازسازی مجموعه‌های ورزشی تهران ارایه شده است. این طرح‌ها را به شهرداری داده‌ایم و منتظر تصویب این طرح‌ها هستیم. ما علاوه بر بحث مقاوم سازی ورزشگاه‌ها به زیباسازی آنها هم توجه خواهیم کرد و امیدواریم هرچه زودتر با تصویب طرح‌های‌مان با کمک بخش خصوصی کار را آغاز کنیم. مطمئن باشید شرکت توسعه و تجهیز اراده‌ای برای مقاوم سازی ورزشگاه‌ها دارد اما باید مراحل قانونی آن طی شود. ضمن این‌که ما به مساعدت وزارت ورزش هم در این راه نیاز داریم.»
وی درباره مشکلات مالی این شرکت می‌گوید: «تنها چیزی که باعث طولانی شدن زمان بهره‌برداری از طرح‌های ورزشی می‌شود مشکلات مالی است. اگر بودجه به اندازه کافی در اختیار ما قرار بگیرد و بتوانیم پروژه‌های جدید را آغاز و بهره‌برداری کنیم دیگر نیازی به استفاده مداوم از اماکن قدیمی نیست. درواقع اگر پول باشد هم اماکن جدید ساخته می‌شوند و هم از ورزشگاه‌های قدیمی محافظت می‌شود.» خمارلو درباره بازسازی آزادی به «شهروند» می‌گوید: «برنامه مقاوم‌سازی آزادی در دستور کار قرار دارد. با توجه به تأکید رئیس‌جمهوری محترم امیدوارم هرچه سریع‌تر طرح مقاوم‌سازی آزادی تصویب شود تا با تخصیص بودجه کار را آغاز کنیم.»