| محسن ابراهیم‌پور | جامعه‌شناس روستایی |
براساس آخرین آمارها 126هزار آبادی در کشور وجود دارد که از این تعداد بیش از 65هزار آبادی روستا هستند و بالای 90درصد از محصولات کشاورزی ما از روستاها تأمین می‌شود، به‌خصوص گندم و برنج و ما هنوز که هنوز است روستاها را با کارکرد گذشته داریم اما موضوعی که در این میان حایز اهمیت است طی 30 -20 سال گذشته روستاها به‌دست فراموشی سپرده شده‌اند، به عبارتی بعد از منحل‌شدن سازمان جهاد سازندگی روستاها رها شدند که این رهاشدگی نیاز به یک بازیابی تصمیم‌گیری ساختارهای اقتصادی، سیاسی و حتی ساختارها و زیربناهای اجتماعی دارد. به عقیده بنده ما اگر قصد صنعتی‌شدن کشاورزی همچون ژاپن را داریم باید ابتدا راهکارهای مربوط به آن را دریابیم و سپس‌‌در این راستا اقدام کنیم و مانند ژاپن برای هر روستا بنا به قابلیت‌های آن یک محصول خاص را درنظر گرفته و برای آن برنامه‌ریزی‌کنیم. اگر بتوانیم در توسعه این امر موفق عمل کنیم از لحاظ فرهنگی، اجتماعی و عمرانی مثمرثمر خواهد بود. موضوعی که در این میان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، حقوق شهروندی است که برای آحاد ملت به‌طور یکسان درنظر گرفته‌شده است. اگر معیار و مبنای کشور بر آموزه‌ها و اجرای حقوق شهروندی باشد، باید برای همه به صورت یکسان درنظر گرفته شود، به همین جهت باید تعادل جمعیتی و تعادل بر جامعه روستایی نیز درنظر گرفته شود. به عبارتی همان سرانه‌های زیستی که برای شهرنشینان فراهم می‌شود برای روستاییان همانند آنان فراهم شود. امنیت و رفاه حق هر شهروندی است و روستاییان نیز حق بهره‌مند‌شدن از امنیت و رفاه مانند بهداشتی، آموزشی و رفاهی را دارند. به عقیده بنده امکانات اینترنتی و خدمات آموزشی اگر در روستاهای دورافتاده فراهم شود، بسیاری از کسانی که به علت کمبود امکانات و اشتغال مهاجرت کردند مجددا به روستاهای‌شان باز خواهند گشت، زیرا عزت و احترام انسان مقدم بر هر چیزی است و افراد معمولا تن به هر کاری نمی‌دهند. همچنین باید دانست تنها کشاورزی نباید در مقوله اشتغال قرار بگیرد، زیرا در بسیاری از روستاها امکان زراعت و کشاورزی وجود ندارد که مردمانش از این طریق تأمین معاش کنند. اگر امکانات نوین آموزشی برای روستاییان درنظر گرفته شود می‌تواند به توسعه روستایی کمک بسزایی کند و موجب پایداری روستا شود. اگر ما در این زمینه وزارتخانه‌ای داشتیم و تنها مبلغی را برای بهبود وضع معاش روستاییان درنظر نمی‌گرفتیم می‌توانستیم در این زمینه موفق‌تر عمل کنیم، زیرا زمانی که پول باشد و امکان بهره‌برداری از آن وجود نداشته باشد، بی‌حاصل است.