| علی‌اکبر محمدخانی| یادش بخیر، نمی‌دونم کلاس چند ابتدایی بودم، معلم منو کشید پای تخته که جدول‌ضرب بپرسه، حالا منم همه رو درست می‌گفتم، سر سه پنج‌تا گیر کرده بودم. هر چی معلم می‌پرسید سه پنج‌تا، می‌گفتم: چارده‌تا. معلممون که کلافه شده بود، برای اینکه درس عبرتی به من داده باشه، بابای مدرسه رو که داشت حیاط رو جارو می‌زد صدا زد گفت: مش قاسم سه پنج‌تا چندتا می‌شه؟ مش قاسم گفت: بیست و عَنشتا. من تا اومدم بگم خب خودم که کمتر اشتباه می‌گفتم، معلم زد پس کله‌م که آدم روی حرف بزرگترش حرف نمی‌زنه. اگه مش قاسم می‌گه بیست و عَنشتا، چندتا پیرهن بیشتر از ما پاره کرده، حتما یه چیزی می‌دونه که می‌گه. هیچی فرداش از وزارتخونه به معلممون کارت صدآفرین دادند که در این برهه حساس کنونی احترام بزرگتر رو حفظ کرده، بعدم نامه زدند که توی همه کتا‌ب‌های درسی حاصل ضرب سه پنج‌تا به جای پونزده‌تا بشه بیست‌ و عَنشتا. یعنی می‌خوام بگم احترام بزرگتر انقد واجبه.