آب مصرفی تهران در دوره قاجار بدین‌ترتیب کیفیت‌های بهداشتی را نداشت و عاملي بيماري‌زا به شمار می‌آمد. ويلم فلور، تاریخ‌نگار هلندی در كتاب «سلامت مردم در ايران قاجار»، از تراخم، بيماري‌هاي روده‌اي و قارچي پوستي، به عنوان مهم‌ترين و شايع‌ترين بيماري‌های مرتبط با آلودگي آب نام برده است. به نوشته فلور «نيمي از جمعيت به «كرم‌هاي گرد» كه نتيجه عفونت آب و غذاي خام است» مبتلا بودند. این ایران‌شناس همچنين علت شيوع فراوان مالاريا در شهرهاي ايران در عصر قاجار را رعایت نکردن بهداشت، وجود چاه‌های باز مستراح و آب‌انبارهای آشامیدنی دانسته است. جعفر شهري نيز در «كتاب تاريخ اجتماعي تهران در قرن سيزدهم» حمام‌هاي عمومي را مهم‌ترين عامل انتقال بيماري‌هاي قارچي پوستي دانسته، روایت می‌کند «در هر خانواده از طايفه اغنياء و فقرا، كچل ديده مي‌شد و برخي خانواده‌ها غالبشان كچل بودند». این نگارنده تاریخ و زندگی مردم تهران قدیم همچنين بیماری سالَك را كه در ميان اهالي تهران بسيار شايع بود، برآمده از آلودگي آب مي‌دانست كه به دست خود مردم ايجاد شده بود.