شهروند| بانوی عکاس می‌گوید انگیز‌ه‌هایش را برای پیاده‌روی در تهران از دست داده، او که روزگاری برای کوهنوردی به مناطق مختلف سفر می‌کرد، این روزها به حکم ضرورت پیاده‌روهای پایتخت را طی می‌کند.  مریم زندی نه تنها برای ثبت پرتره چهره‌های فرهنگی و هنری‌ بلکه برای عکاسی از طبیعت هم فردی شناخته شده است. او که یکی از اهالی تهران است می‌گوید انگیزه‌هایش برای عکاسی در خیابان و پیاده‌روی از بین رفته است. زندی با این مقدمه تکلیف خود را در برابر این پرسش که تهران شهر پیاده‌روهاست یا خیابان‌ها، مشخص می‌کند و می‌گوید از آنجا که دیگر زیاد پیاده‌روی نمی‌کند، به همین دلیل هم ممکن است اطلاعات جدیدی از مسائل مربوط به پیاده‌روهای تهران هم نداشته باشد. او البته این را نیز اضافه می‌کند که به دلیل زندگی در این شهر در بسیاری از مواقع ناچار است برای رسیدن به مقصد، بخشی از مسافتی را که در نظر دارد، پیاده‌روی کند، همچنان که وقتی برای خرید به خارج از منزل می‌رود، مجبور به پیاده‌روی است. اما به عنوان یک عکاس مدت‌هاست با دوربین در سطح شهر ظاهر نشده. زندی عقیده دارد عکاس برای عکاسی از سطح شهر مجبور به پیاده‌روی و کشف مناظر و سوژه‌هایی است که ممکن است از سوی دیگر عابران نادیده گرفته شود با این حال نبود احساس امنیت و راحتی باعث شده است او یکی از مهم‌ترین دلایل خود را برای پیاده‌روی در تهران از دست بدهد.
مزاحمت‌ها و آلودگی هوا
البته این موضوع تنها مختص این عکاس نیست و جامعه عکاسی به خصوص عکاسان خبری تا به حال بارها انتقاد خود را نسبت به مشکلات موجود در زمینه عکاسی از سطح شهر بیان کرده‌اند. زندی این موضوع را از دیدگاه دیگری نیز روایت می‌کند: «شرایط جوری شده که پیاده راه رفتن و همراه داشتن دوربین در سطح شهر تبدیل به یک کار سخت شده است. وقتی شما در خیابان یا پیاده‌رو مشغول عکاسی هستید، مجبورید به همه توضیح بدهید، حتی عابران پیاده. افراد مختلف مرتب از شما می‌پرسند برای چه عکاسی می‌کنی، موضوع عکس‌هایت چیست، یا چرا از این مکان عکاسی می‌کنی؟ در حالی که وقتی یک لبوفروش بخشی از پیاده‌رو را به خود اختصاص داده کسی از او نمی‌پرسد چرا اینجا ایستاده است! متاسفانه همه به خودشان اجازه می‌دهند از شما سوال بپرسند و این دخالت‌ها عکاسی از فضاهای خارجی را ضعیف و عکاس را خسته می‌کند.»  یکی دیگر از دلایل این عکاس سرشناس برای اجتناب از پیاده‌روی آلودگی هواست: «آلودگی هوا و تبعات آن، حساسیت من را به این موضوع زیاد کرده و به همین دلیل وقتی به پیاده‌روی در شهری مانند تهران فکر می‌کنم با یادآوری مشکلاتی که ممکن است در اثر تنفس هوای آلوده برایم به وجود بیاید، رغبتم هم برای پیاده‌‌روی از بین می‌رود. »
پیاده‌روها، سوژه عکاس‌ها
زندی در ادامه به این سوال که پیاده‌روها به عنوان موضوعی مستقل چقدر مورد توجه عکاسان قرار گرفته‌اند، چنین پاسخ می‌دهد: «به هرحال پیاده‌روها بخش یا قسمتی از صحنه‌ای هستند که برخی اتفاق‌ها در آن‌ها رخ می‌دهند. بنابراین وقتی عکاسی در خیابان یا بیرون از یک محیط بسته در حال کار است، حتما بخشی از پیاده‌رو هم در کادر او دیده می‌شود. البته من نمی‌دانم در دنیا چقدر پیاده‌روها به عنوان یک موضوع مستقل مورد توجه عکاسان قرار گرفته‌اند و آیا عکس‌هایی داشته‌ایم که پیاده‌رو، سوژه مستقل عکاس بوده‌ باشند یا نه، اما در کشور خودمان عکاسانی داریم که عکاسی خیابان کار می‌کنند.»