پوران درخشنده کارگردان

چه نیازی است با نگاه ‌فیلمسازان آشنا شویم؟ برای مثال فردی مثل ابراهیم فروزش را اگر در نظر بگیریم خواهیم دید که نگاهی که او به سینمای کودک داشته نگاهی عمیق و متفاوت بوده، اما آیا تاکنون کسی از این نگاه مطلع بوده یا کسی به دنبال بررسی آن رفته است؟ ما برای ساخت فیلم کودک باید شخصیت فروزش را بشناسیم و با ایشان آشنا شویم تا بتوانیم نگاه را به سینمای کودکمان ترمیم کنیم. امروز روزگاری است که سینمای کودک حال مناسبی ندارد پس باید فیلم‌های فروزش دوباره نمایش داده شود و بررسی مجدد شود. به عقیده من تلویزیون وظیفه دارد چنین نگاه‌هایی را نشان دهد و باید در رابطه با بهبود شرایط سینمای کودک گام بردارد. فیلمسازی برای کودکان ویژگی‌های خاص خود را دارد و حتما قبل از ساخت فیلم برای کودک باید پژوهش در مورد موضوعی که قرار است در رابطه با آن فیلمی ساخته شود کامل باشد برای مثال هنگامی که من می‌خواهم سوژه‌های خود را برای یک فیلم بررسی کنم ابتدا پژوهشی کامل درخصوص آن موضوع به عمل می‌آورم تا به این نتیجه برسم که می‌توانم سمت ساخت چنین فیلمی بروم یا خیر.

ابراهیم فروزش کارگردان

بررسی سینمای کودک و نوجوان در تولید، اکران و عوارض این بخش از هنر هفتم نیازمند کارشناسی دقیق و اساسی است. عرصه کودک و نوجوان جدا از سینمای کشور نیست، هرچند به‌طورکلی استقبال قابل توجهی از آثار سینمایی نمی‌شود اما این موضوع در سینمای کودک و نوجوان بیشتر نمایان بوده و این عرصه را کاملاً منزوی کرده است. تولید آثار سینمایی در حوزه کودک و نوجوان به دلیل بی‌انگیزه بودن سرمایه‌گذاران بخش خصوصی که انتظار بازگشت سرمایه خود را هم دارند، روزبه‌روز تحلیل می‌رود و در مقابل اکران آثار این سینما در تهران و شهرستان‌ها نیز همواره سیر نزولی به خود پیدا کرده است. می‌توان مخاطبان کودک و نوجوان را از 3 تا 16‌ سالگی به بیش از ۶ گروه تقسیم کرد اما برای تولید اثری که با استقبال کودکان و نوجوانان در کنار خانواده‌هایشان روبه‌رو شود؛ باید یک تقسیم‌بندی کلی درنظر گرفت. در چنین ساختاری، فیلم باید بتواند کودک را روی صندلی بنشاند و نظر اعضای خانواده را نیز جلب کند و در کنار آن خط‌کشی‌های مربوط به ساخت آثاری برای کودکان یا درباره کودکان و سایر تعاریف جدید در زمینه سینمای کودک به‌طورکلی از بین برود. تقلید یکی از مشکلات اساسی سینمای ایران است و سیاست‌گذاری صحیحی باید صورت گیرد تا آثاری نیز در کنار آثاری که به شکل کمیک و برای خانواده‌ها ساخته می‌شوند، به صورت اختصاصی برای مخاطب کودک یا نوجوان تولید شوند و اثرگذاری خود را داشته باشند. آموزش و پرورش در سطح کلانشهرها تا قلب روستاهای کشور ما جای دارد و استفاده و حمایت از ابزارهای هنری برای تعلیم و تربیت دانش‌آموزان بخشی از وظایف این نهاد است. بنیاد سینمایی فارابی، معاونت فناوری وزارت آموزش و پرورش حدود سه‌سال پیش در همکاری با یکدیگر طرحی را برای اختصاص ۴۸ سینما در ایران برای اکران آثار سینمای کودک و نوجوان آغاز کردند، طرحی با عنوان «سینما مدرسه» بود اما اکنون می‌بینیم که بسیاری از آثار کودک حتی رنگ اکران را به خود نمی‌بیند. آموزش و پرورش می‌تواند با اختصاص ساعات‌ خاصی برای حضور دانش‌آموزان در سینماهای کشور، حتی به صورت نیم‌بها، از تهیه‌کننده خصوصی و سینمادار در تولید و اکران آثار این حوزه حمایت کند.

رابعه  اسکویی بازیگر

ما در کشور ایران برای ساخت فیلم‌های کودک و نوجوان از روانشناسان کمک نمی‌گیریم و بیشتر کارهای تولیدشده در این عرصه تنها به منظور سرگرمی و تفریح بچه‌ها ساخته می‌شوند که در جریان آن برخی از نکات آموزشی نیز منتقل می‌شود. این‌گونه فیلم‌ها برای کودکانی که روزی آینده این کشور را در دست خواهند گرفت، مناسب نبوده و باید در حوزه سینمای کودک و نوجوان برنامه‌ریزی‌های مناسب صورت پذیرد. بیشتر دولت‌ها از 2سالگی برای کودکان خود برنامه‌ریزی و تعلیم را در راستای اهداف آینده خود آغاز می‌کنند. باید چهارچوب ساخت فیلم برای کودکان فراهم شود و در هر کاری، یک روانشناس کودک حاضر شده و نگاه ویژه به زیرساخت‌های سینمای کودک شود. کار در ژانر کودک بسیار سخت بوده و ساخت فیلم برای کودک، دغدغه‌ها و آرزوهای او بسیار مشکل است که باید زیرساخت‌های لازم آن فراهم شود.