دنيا عيوضي| «غلامعلي پورعطايي» نوازنده پيشكسوت موسيقي نواحي جنوب خراسان بعد از يک دوره بيماري در صبح شنبه دوازدهم مهرماه در بيمارستان امام رضا(ع) مشهد براي هميشه چشمانش را بست. نوازنده نغمه معروف «نوايي، نوايي» در سن 73 سالگي مقابل بيماري ریوی و سنگ صفرا طاقت نياورد و ياد او براي هميشه بر دفتر فرهنگ و موسيقي ايران پيوست شد. تا زماني که نواي «نوايي» با «دوتار» او شنيده مي‌شود نام او هم باقي است. دوتاري كه ماه‌ها به دليل بيماري صاحبش بر زمين مانده بود و اینک با مرگ او به سوگ نشست. اين مدت درمان‌هاي سخت براي استاد مقامي نفسي نگذاشت تا شوريدگي‌اش را در سيم‌هاي دوتارش بريزد. براي کساني که موسيقي ايراني را مي‌شناسند نام غلامعلي پورعطايي با نام بزرگان موسيقي ايران گره خورده است.
جمشید پورعطایی پسر این استاد موسیقی از  خاكسپاري پدرش درآرامگاه فردوسي در شهر توس خبرداد وگفت: «ظاهرا مشکلی برای ما پیش نخواهد آمد چون آرامگاه فردوسی هم متولی مشخصی ندارد و احتمالا می‌توانیم پدر را در آنجا به خاک بسپاريم».
غلامعلی پورعطایی نوازنده دو تار و خنیاگر موسیقی نواحی ‌سال ۱۳۲۰ در تربت جام خراسان متولد شد. خانواده مادری او علاقه‌مند به موسیقی بودند و اين علاقه نسل به نسل در آنها وجود داشت. همین امر سبب شد تا در 9 سالگی پدرش ساز دوتاری به او هدیه دهد و مراحل ابتدایی نواختن ساز را نزد پدر و بعدها نزد دیگر اساتید منطقه تربت جام و خراسان بیاموزد. اجرای مقام «نوایی، نوایی» از مشهورترین آثار این هنرمند است که بارها و بارها از رسانه‌های مختلف پخش شده و در آثار هنری نیز مورد استفاده قرار گرفته است. او علاوه بر ایران در اغلب کشورهای جهان هنرنمایی کرده است.
بازی در آثار سینماگرانی چون بهرام بیضایی و واروژ کریم‌مسیحی از دیگر فعالیت‌های این استاد موسیقی نواحی ایران بود. پورعطایی پیش از انقلاب و در اواسط دهه 40 به شهرت رسید و برای اجرای برنامه به تهران آمد، هنرنمایی او در تهران هم موردتوجه قرار گرفت و همین مسأله باعث شد تا این نوازنده و خواننده اجرای برنامه‌های هنری را در سایر شهرهای ایران پی بگیرد.
پس از انقلاب هم زنده‌یاد پورعطایی یکی از هنرمندانی بود که در جشنواره‌های مختلف هنری حضور داشت و اجراهای خاطره‌انگیزی را برای مخاطبان جشنواره موسیقی فجر، جشنواره موسیقی نواحی ایران و... رقم زد. از ویژگی‌های مهم پورعطایی؛ شیوه اجرایی‌اش هنگام نواختن ساز در صحنه بوده است که حس و حالی مناسب را به خواننده انتقال می‌داد. همین ویژگی سبب شد تا برخی از فیلمسازان به سراغ او بروند و از او در کارهای خود مدد بگیرند که بهرام بیضایی و واروژ کریم مسیحی ازجمله آنها بودند.