ناتاشا امیری نویسنده
من فکر نمی‌کنم گرفتن یا نگرفتن جایزه در روال کاری یک نویسنده تأثیر زیادی بگذارد، شاید برای آدم‌هایی که در ذهن‌شان دوست دارند جایزه بگیرند با این دیدگاه که جایزه تمام زندگی ادبی و هنریشان را ضمانت می‌کند این‌طور باشد که آن هم غلط است. چون ما نویسندگان زیادی داریم که تاکنون جایزه‌های معتبری برده‌اند اما در این‌که بشود ثابت کرد واقعا نویسنده هستند، جای بحث و مناقشه وجود دارد.
شاید برگزاری این جشن‌ها و اهدا این جوایز فقط بتواند کمی شوروحال در ادبیات ما ایجاد کند چون دوره‌های رکود ادبیات ما نسبت به اوجش بیشتر است اما مسلما نویسندهها معطل این نیستند که از بنیاد جایزه بگیرند تا به نوشتن ادامه دهند. اگر نویسند‌ه‌‌ای هم با این انتظار می‌نویسد باید دیدگاهش را عوض کند. حتی گاهی گرفتن جایزه برای نویسندگان تبدیل به یک کابوس می‌شود، برای این‌که بعد از گرفتن جایزه توقعی نسبت به آثار آنها ایجاد می‌شود که شاید در آثار بعدیشان نتوانند آن را رفع کنند و در همان سطح و اندازه بنویسند، بنابراین جوایز می‌تواند هم مخرب باشد و هم خوب.
به هر حال حتما بنیاد گلشیری هم دلایل خاص خودشان را برای متوقف کردن این جایزه دارند اما نکته مهم این است که خود نویسندهها با خودکفایی از این جوایز به نوشتن ادامه دهند. نه این‌که صرفا برای به‌دست آوردن یک جایزه خاص بنویسند، البته بُرد جایزه‌های ادبی در ایران خیلی محدود‌تر و کمتر از جایزه‌های سینمایی است. ادبیات هم چه این جایزه‌ها باشند و چه نباشند راهش را باید ادامه دهد و ما نویسندهها هم باید داستان بنویسیم. به نظر من بزرگ‌ترین جایزه را خود مردم به ما می‌دهند. زمانی که کتابی منتشر می‌کنیم و مردم کتاب‌هایمان را می‌خوانند، درباره‌اش حرف می‌زنند و آن را نقد می‌کنند، بهترین جایزه برای ما نویسندهها محسوب می‌شود. باید به این نکته هم توجه کنیم گاهی نویسنده به جایزه اعتبار می‌دهد و گاهی هم جایزه به نویسنده اعتبار می‌دهد. نویسنده‌های زیادی هستند که هم شناخته شده و معتبر هستند و هم جایزه‌ای نبرده‌اند، بنابراین بعید می‌دانم که نبود جایزه گلشیری لطمه‌ای به ادبیات ما بزند. برگزار کردن یا نکردن این جایزه میل خودشان است، چون قطعا یک نویسنده حرفه‌ای بر مبنای جایزه نمی‌نویسد .