| مصطفی جوان | کارشناس مرکز اسناد انقلاب |
هر آنچه از گذشته به‌جا مانده تاریخ یک کشور را تشکیل می‌دهد. این آثار شامل بناهای تاریخی، کتیبه‌ها، ابزارآلات جنگی و ... را شامل می‌شود و در همه جای دنیا این آثار به نحوه احسن نگهداری می‌شوند. این‌که ما شاهد فروش هواپیماهای قدیمی و تخریب بناهای تاریخی و فروش کتیبه‌های باستانی به کشورهای دیگر هستیم، نشان از ضعف میراث فرهنگی متولی آثار باستانی و فرهنگی کشور دارد. متاسفانه طی همه این سال‌ها جای مناسبی برای نگهداری از این آثار در نظر گرفته نشده است؛ آثاری که حساسیت بیشتری را برای نگهداری می‌طلبند. در جوامع دیگر شاهد موزه‌هایی از ادوات جنگی و مدال‌های جنگی‌ایم و گاهی با همان لباس‌ها و ادوات رژه‌هایی نیز برگزار می‌شود تا فراموش نشوند و در مقابل ما شاهد از بین بردن و تخریب هواپیماهای تاریخی‌مان هستیم. در آمریکا، شوروی، چین و ... موزه‌های نظامی دارند و در آنها از قدیمی‌ترین هواپیماها تا به‌روزترین‌شان نگهداری می‌شود، البته نمونه کمرنگ آن را در موزه سعدآباد می‌توان دید. تمام این بی‌اعتنایی‌ها شاید به گذشته ما بر‌می‌گردد؛ گذشته‌ای که همیشه پر بوده از تهاجم و تخریب و جایگزینی چیزهای جدید به جای قدیمی‌ها. همیشه نبود جا و بالا بودن هزینه‌های نگهداری باعث شده آثار باستانی ما شامل بی‌مهری ما قرار بگیرند و بی‌توجهی و عدم سختگیری‌های قانونی نیز دلیلی شده که ما امروز بسیاری از آثار باستانی خود را در موزه کشورهای دیگر به نظاره بنشینیم؛ خانوده پهلوی آثار زیادی را به کشورهای دیگر قاچاق می‌کردند. در برهه‌هایی از تاریخ نیز تضاد اندیشه‌ای که وجود داشته باعث شده بی‌توجهی به تاریخ‌مان در ما بیشتر شود. در وهله نخست نهادها و سازمان‌های ذیربط مسئول حفظ و مرمت این آثار هستند تا عامه مردم با دیدن آنها پی به هویت خود ببرند. ما درحال حاضر بناها و خانه‌های زیادی را می‌بینیم که تاریخی طولانی را پشت‌سر گذاشته‌اند و امروزه به بهانه برج‌سازی‌ها تخریب می‌شوند. همین مدرسه دارالفنون درحال حاضر در چه وضعیتی است؛ مدرسه‌ای با این درجه از اهمیت و جایگاه. ما درحال از دست دادن هویت ملی‌مان هستیم.