ذهن من در این روزها، بیش از هر چیز، درگیر مسائل بنیادی کشور است. سوال مهمی وجود دارد مبنی بر این‌که چرا افرادی که در سال‌های بر سر کار بودن دولت نهم و دهم سختی‌ها را با پوست، گوشت و استخوانشان درک کردند، در مقابل همه این اتفاقات ساکت بودند؟
سکوت ما باعث شد رئیس دولت سابق، درباره تمام موضوعات اقتصادی ما تصمیم بگیرد و اقدامات بنیادین را تحت‌تأثیر قرار دهد. یکی از مثال‌های واضح و باورنکردنی درباره اقدامات گذشته، تعطیلی یا انحلال سازمان برنامه و بودجه بود. آخر می‌شود یک کشور، بدون داشتن چنین سازمانی، به موضوعات اقتصادی بپردازد؟! انحلال سازمان برنامه و بودجه، یکی از تصمیماتی بود که هنوز هم قابل‌باور نیست. نکته جالب دیگر این است که رئیس‌جمهوری جدید در دوران انتخابات به‌صورت واضح از بازگشایی این سازمان سخن گفت اما هنوز که هنوز است، خبری از این بازگشایی نیست. با وجود اصرار آقای روحانی دراین‌باره و ملغی‌کردن تصمیمات اشتباه پیشین، با گذشت یک‌سال از آغاز به کار دولت جدید هنوز شاهد اتفاق جدی در این زمینه نیستیم.
از سوی دیگر، کشور در شرایط 5ساله‌سوم توسعه قرار دارد و نیاز مبرم به سازمانی مانند برنامه و بودجه به بالاترین درجه اهمیت رسیده است. بنابراین در شرایط حساس کنونی اگر غفلتی از ما سر بزند، بسیاری از برنامه‌های اقتصادی دولت به مخاطره خواهد افتاد. اکنون که درحال بر زبان راندن این سخنان هستم به صورت ناخودآگاه برخی وابستگی‌هایی به دولت قبل وجود دارد و همین مسأله یکی از دلایلی است که پیشرفت کشور را به کندی می‌کشاند. از همین رهگذر برخی از مشکلات جدی در مقوله اقتصاد کماکان به قوت خود باقی هستند حال آن که اگر سازمان برنامه و بودجه بر سر جای خود بود، بسیاری از همین مسائل راحت‌تر مرتفع می‌شدند.
فکر امروز من این است که ما، اساتید دانشگاه، دولت و همه کسانی که می‌توانند در این مسیر گام بردارند، دست در دست هم دهیم و سازمان برنامه و بودجه را بر سر جای خود بازگردانیم. نکته‌ای که در این بین مایه تعجب من و امثال من است، وعده‌های سخنگوی دولت مبنی بر بازگشایی سازمان برنامه و بودجه تا یک ماه آینده است. نوبخت در طول 6ماه آینده از بازگشایی سازمان برنامه و بودجه تا ماه آینده خبر داده اما این یک‌ماه هنوز نرسیده است. آقای روحانی و همکارانشان در دولت می‌دانند که در صورت عدم‌بازگشایی سازمان برنامه و بودجه ممکن است برخی مشکلات درمورد بودجه نیز به وجود بیاید و این مسأله به بودجه 93 نیز انتقال پیدا کند. درمورد بودجه 93 نیز باید بدانید مشکلات کمی همراه آن نبود و تنها مزیتی که می‌شود برایش قایل شد این بود که به موقع به‌مجلس ارجاع شد.
اما موضوع مهم دیگری که فکرم را به خود مشغول کرده، زمان 5/2ماهه‌ای است که تا تبیین بودجه 94 باقی و بنابراین فرصت زیادی
در کار نیست.
امیدوارم این موضوع نیز به سرانجام خوبی برسد تا مردم و جامعه بیشترین بهره را از آن ببرند. همه ما نیک می‌دانیم فقدان طرح و تبیین درست نقشه‌های اقتصادی باعث دوری ملت و دولت از یکدیگر می‌شود چراکه در زندگی روزمره مردم، اقتصاد اهمیت و ظرفیت بالایی دارد.