پنجم شهريور همزمان با روز بزرگداشت حكيم محمدبن زكرياي رازي و روز داروسازي، جاي آن دارد از ويژگي‌هاي حرفه‌اي و اخلاق انساني يك توليدگر ملي نيز يادی كنيم كه در رشد و ترويج اين صنعت در دهه‌هاي گذشته از پاي ننشست و نسل امروز نیز باید هرچند كوتاه با چهره يكي دیگر از بزرگان سرزمين خود آشنا شود.
دكتر غلامعلي عبيدي كه پس از تكميل تحصيلات خود از فرانسه به كشور بازگشت، درسال 1325 شمسي و در دوره‌اي كه كمبود و گراني داروهاي خارجي بيماران را آزار مي‌داد، به ابتكار و كوشش وصف‌ناپذیر خود و بضاعتی اندک به توليد داروی داخلی پرداخت. او در ايامي كه بسياري از مسئولان دولتي گذشته، حريصانه به پورسانت شركت‌هاي داروسازي خارجي مي‌انديشيدند، و در فكر بازارگشايي براي آنان بودند، از كيفيت داروهاي توليدي داخلي سخن مي‌راند و برخلاف جريان حاكم شنا مي‌كرد و دوست و دشمن را به حيرت مي‌انداخت. وقتي بي‌توجهي عمدي مسئولان دارويي را نسبت به توليدات وطني خود ديد، جسورانه به سراغ كشورهاي همسايه رفت، حتي براي بازاريابي توليدات خود با وزير بهداشت كشور افغانستان ملاقات كرد. دكتر عبيدي با توجه به قيمت بالاي داروهاي خارجي، مواد اوليه مرغوب را در بسته‌بندي شكيل با نام ايراني و با يك‌سوم قيمت به روستاهاي محروم ايران عرضه كرد و روش‌هاي خستگي‌ناپذير خود را ادامه داد تا وزير بهداري وقت، تسليم شد و فعاليت توليد داروي دكتر عبيدي را به رسميت شناخت و نخستین پروانه توليد داروي ايراني را درسال 1337 هـ.ش به نام وي صادر كرد.
نمايندگان شركت‌هاي چندمليتي در زمينه داروسازي بارها به دكتر عبيدي مراجعه مي‌كردند تا از تحرك و پشتكار او در راستاي گسترش منافع خود استفاده كنند اما از خاطرات وي نقل شده است كه مي‌گويد «يك داروساز ايراني بودن را به ويزيتوري داروهاي اجنبي ترجيح مي‌دهد».
صادرات داروهاي ايراني به كشورهاي همسايه، جزو اقدامات جسورانه و باورناپذير دكتر عبيدي در دوره سيلاب واردات بود. او به كشورهاي حاشيه خليج‌فارس داروهاي توليدي خود را صادر مي‌كرد و حتي با پيشنهاد شيخ راشد امير دوبي براي جابه‌جايي كارخانه‌اش به آن اميرنشين مخالفت مي‌كند و به صورت صادرات دارو به همكاري ادامه مي‌دهد.
وي با شروع كار از‌سال 1325 شمسي و با حسن شهرتي كه به دست آورد، در دهه1330 توانست قراردادهايي براي صدور محصولات دارويي به كشورهايي چون مصر، پاكستان، اندونزي، شيخ‌نشين‌هاي خليج‌فارس، عراق و افغانستان امضا کند. يكي از موكدات او حفظ كيفيت دارو با قيمت ارزان بود، هرچندكه اين رويه، سرعت رشد كارخانجات او را كاهش مي‌داد ولي درعوض خيال او را براي حفظ اعتبار و خوشنامي محصولات داخلي راحت مي‌كرد.
دكتر عبيدي، با سابقه بيماري قلبي، در روزهاي آخرعمر با مشكلات مغزي و فراموشي نيز روبه‌رو شده بود كه اين خود ضربه روحي شديدي به ايشان وارد كرد. درنهايت، قلب پدر صنعت داروسازي ايران در روز 28 شهريور سال 1383 در بيمارستان طوس تهران از حركت باز ايستاد و وي پس از سال‌ها زندگي پر از سخت‌كوشي و پشتكار در 83سالگي بدرود حيات گفت.