علی خسروی کارشناس داوری

نخستین چیزی که برای جامعه داوری اهمیت زیادی دارد، احترام است. بعد از اتفاق خوب و بزرگی که برای تیم داوری ایران در المپیک 2016 رخ داد، جامعه داوری سعی دارد تا احترام به خودش را تقویت کند. مطمئنا فغانی، سخندان و منصوری احتیاجی به جایزه ندارند و بحث همان احترام است. این‌که در برزیل، مهد فوتبال دنیا در بین آن همه داور قدرتمند و باسابقه تیم داوری ایران برای مهم‌ترین دیدار انتخاب می‌شود، ‌یک پیامی در خود دارد. پیام و خروجی آن نیز همین است که چرا فیفا و خارجی‌ها توانایی داوران ما را می‌بینند اما خودمان نمی‌توانیم در داخل کشور از آنها استفاده درستی داشته باشیم. این 3 داور و کمک داور از خیلی از بخش‌های فوتبال ایران سبقت گرفته‌اند و باید بهتر دیده شوند. اصلا یک کمیته بررسی تشکیل شود که چرا این گروه فقط در خارج از کشور می‌تواند موفق باشد؟ یا این‌که ما چه کنیم از این دست داوران 10 گروه دیگر هم داشته باشیم. عنایت‌سال 85 فغانی را وارد لیست داوران بین‌المللی کرد و حالا بعد از 10‌سال همان داور فینال المپیک را سوت می‌زند. پس از همین حالا باید به فکر باشیم که 10‌سال دیگر چنین گروهی را در بخش داوری داشته باشیم. در کشور ما برای کسی که می‌رود در المپیک و جهان قهرمان می‌شود،‌ یک چارچوب خاص تعیین شده اما برای این داوران که از سوی شیخ سلمان، رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا مورد تقدیر قرار گرفتند، هیچ چارچوبی نداریم. یکی از مسابقات گزینشی برای حضور در جام‌جهانی 2018 همین المپیک بوده که با توجه به عملکرد فوق‌العاده تیم داوری ایران، به نظر می‌رسد آنها از همین حالا بلیت خود را برای حضور در روسیه رزرو کرده‌اند. ما هیچ وقت در المپیک و جام‌جهانی تیم داوری کاملی نداشتیم. 10‌سال است که داوران به شکل گروهی به مسابقات اعزام می‌شوند و ما از آن زمان نماینده‌ای به این شکل در جام‌جهانی و المپیک نداشتیم.