شاهپور شریفی مسئول انجمن بهشت‌کوچک شهر بومهن

انجمن «بهشت‌کوچک» جزو کمپ‌های قدیمی در زمینه درمان اعتیاد به‌شمار می‌رود؛ این انجمن سابقه 11‌سال فعالیت دارد. اکثر بیمارانی که در «بهشت‌کوچک» حضور پیدا می‌کنند، کاملا تمایلی این کار را انجام می‌دهند و تصمیم گرفته‌اند که پاک شوند و زندگی دیگرگونه‌ای داشته باشند.
طبق صحبت‌هایی که مسئولان منطقه انجام داده‌اند، گفته شده که با توجه به ظرفیت شهر پردیس که 170‌هزار نفر است، این شهر نیاز به 7 کمپ در زمینه درمان اعتیاد دارد. اگر بخواهیم به‌طور متوسط در نظر بگیریم که 30 کمپ در شهر تهران وجود دارد و در هرکدام از آنها حدود 40نفر زندگی می‌کنند... می‌بینید که آمار به دست آمده، آمار قابل‌توجهی می‌شود؛ ما به این شکل تقاضا را از بازار گرفته‌ایم.
سازمان بهزیستی هزینه‌ای را برای مددجویانی که در کمپ حاضر می‌شوند در نظر گرفته است؛ یعنی آنها موظفند که در قبال درمانی که در انجمن صورت می‌گیرد، هزینه‌ای را در هر دوره بپردازند؛ اما ما این هزینه را در «بهشت‌کوچک» از اکثر مددجویانمان دریافت نمی‌کنیم؛ اما   بعضی از آنها هم پیدا می‌شوند که داوطلبانه بخشی از هزینه خوراک و اجاره محل انجمن را پرداخت می‌کنند. در هر کمپ حداقل 10 بی‌خانمان زندگی می‌کنند که هیچ جایی برای رفتن ندارند؛ ما آدم‌هایی در انجمن‌مان – بهشت‌کوچک - داریم که 10 ماه است نتوانسته‌اند جایی بروند و در محل انجمن از آنها نگهداری می‌شود.
به جرأت می‌گویم که بیشترین بازدهی برای رفع آسیب‌های اجتماعی را مراکز مردم‌نهاد داشته‌اند؛ بازدهی زیادی که دیگر نهادهایی که امکانات کافی و وافی در اختیار دارند، از پس آن برنمی‌آیند. آمار بهبودی بیماران توسط این نهادها در مقایسه با مراکز مردم‌نهادی مثل ما - که توسط خود افرادی که از بیماری اعتیاد رهایی یافته‌اند، اداره می‌شود - اصلا قابل قیاس نیست.
متاسفانه تصمیم‌گیران در این حوزه کسانی هستند که در بخش اجرایی هیچ آگاهی نسبت به این قضیه ندارند و تنها با قوانین دست و پا گیر کار را سخت می‌کنند. در سال‌های گذشته هر ‌سال 2میلیون تومان به ما کمک می‌شد، اما چند سالی می‌شود که همین مقدار ناچیز را هم از ما دریغ کرده‌اند.
ما حتی از افرادی میزبانی می‌کنیم که به دلایل مختلف نظیر بسته شدن کمپی که در آن حضور داشتند به «بهشت‌کوچک» آمده‌اند. وقتی می‌بینید که فردی از در انجمن داخل می‌آید و می‌گوید: «پول ندارم، اما می‌خواهم ترک کنم.» دیگر ما نمی‌توانیم به او بگوییم، «چون پول نداری نمی‌توانی ترک کنی.» ما باید او را پذیرش کنیم؛ اصلا مبنای برنامه ما «کمک»، «خیرخواهی» و «عشق» است.