|    زهره زارع  |   مدیر موسسه مهرطه |

طی سال‌های متمادی کار در زمینه مسائل خیریه، با افراد بسیاری مواجه شده‌ام که هریک با نیات خاصی به کار خیر پرداخته‌اند و البته پرداختن به کار خیریه نیز نزد آنها تعاریف خاص خود را داشته است. این امر البته در تمامی نقاط جهان می‌تواند مصداق یابد چراکه افراد در هر زمینه‌ای، با دلایل شخصی خود وارد می‌شوند و کار خیر نیز بدون‌شک از این امر مستثنی نیست. در کشور ما نیز هر فردی ممکن است با دلایل شخصی و اجتماعی، به انجام عمل خیر و کمک به دیگران بپردازد و در قبال انجام عملش نیز توقع خیر عمومی و اجتماعی داشته باشد که از کنار این امر به آن دست یابد. جامعه ایران، فارغ از تمامی وجوهی که می‌توان برای آن در نظر گرفت، جامعه‌ای مذهبی است و افراد بسیاری از فعالیت‌های خود را به دلیل ریشه‌های مذهبی که با آن مواجه هستند، در این راستا انجام می‌دهند. به این ترتیب چنانچه بخواهم ریشه‌ای برای انجام کار خیر در جامعه ایرانی متصور شوم، نخستین بخش آن دریافت اجر اخروی و برداشت توشه برای زمانی است که دستمان از دنیا کوتاه است. اما این امر بدون‌شک ریشه‌های دیگری نیز دارد. ازجمله این ریشه‌ها می‌توان به حس نوعدوستی و مسئولیت‌پذیری و به فکر همنوع بودن افراد اشاره کرد که این امر در بسیاری از افراد خیری که با آنها مواجه بودم، وجود دارد. بسیاری از آنها بدون چشمداشت و البته بدون آن‌که نامی از آنها برده شود، مبادرت به انجام کار خیر می‌کنند که این امر در نوع خود بسیار قابل‌تقدیر است. هرچند در این میان افرادی نیز هستند که کار خیر برایشان صرفا وسیله‌ای است که توسط آن خود را نشان دهند و درحقیقت وسیله‌ای است برای تظاهر و ریا که البته این افراد نیز در نهایت نیت اصلی‌شان بر همگان مشخص خواهد شد. از سوی دیگر افراد دیگری نیز هستند که تحت‌تأثیر احساسات آنی و مقطعی به انجام کار خیر می‌پردازند و درحقیقت این امر ریشه اصیلی در آنها ندارد. به همین سبب نیز امر ماندگاری نخواهد بود و به راحتی نیز بسیاری از فعالیت‌های دیگر می‌تواند جایگزین آن فعالیت خیری شود که این افراد در زمانی به آن می‌پرداختند. اما درنهایت باید گفت بسیاری از افراد در جامعه ما به دلیل خاستگاه دینی که داراست، برای دست‌یافتن به اجری اخروی به انجام کار خیر می‌پردازند.