|  مجتبی کرمی |   فعال اهدای‌عضو هلال‌احمر |

حمیدرضا بهمن ضیایی در شهر ما در حالت کما به سر می‌برد.  بعد از مرگ او خانواده‌اش اعضای بدن او را اهدا کردند. او یکی از جوانان شهر چادگان استان اصفهان در نزدیکی زاینده‌رود بود. زمانی که آقای ضیایی این کار را انجام داد، کل همشهری‌های ما این موضوع را متوجه شدند. هرکس به این موضوع واکنش خاصی نشان داد. با خودم فکر کردم چه اتفاقی قرار است بیفتد که یک انسان بپذیرد اعضای بدنش را اهدا کند یا خانواده او به این تصمیم برسند که بخواهند اعضای بدن عزیزی از اعضای خانواده را اهدا کنند. زمانی که او از دنیا رفت به این نتیجه رسیدم که اگر من هم عضو سازمان هلال‌احمر و شاخه اهدای‌عضو شوم چه اتفاقی می‌افتد و می‌توانم چه کاری را در زمینه فعالیت‌های داوطلبانه ایفا کنم. اول از همه به این نتیجه رسیدم که این کار سر منشأ رفتار بشردوستانه و نوعدوستی است. این‌که از خیلی مسائل و چیزها بگذری و برای خود قابل‌قبول سازی که چه کاری را می‌خواهی صورت دهی، برای چی، به چه مثابه‌ای و... اما می‌دانم و به چشم دیده‌ام زمانی که جان یک انسان را نجات می‌دهی چه اتفاقی صورت می‌گیرد. کسی که این کار را انجام می‌دهد چه اتفاقاتی در ذهن و پیرامونش می‌افتد. فعالیت‌های داوطلبانه را به چرخه‌زندگی تشبیه می‌کنم یا بهتر بگویم واقعا این موضوع صحت دارد؛ تمام فعالیت‌های ما در زندگی در چرخه جامعه تأثیر دارد. ما بارها شنیده‌ایم، کشاورزانی که گندم تولید می‌کنند بعد از گذران چرخه‌ای، تلاش یک کشاورز به نان و غذا برای ما تبدیل می‌شود. رفتارهایی در باب اهدای‌عضو و انتقال‌خون هم در همین چرخه است. اما این چرخه حیات و زندگی، ابتدا و پایانش به جان آدمیزاد مربوط است و این مهم‌ترین چرخه‌ای است که می‌شود به آن اتکا کرد. به‌عنوان یک فعال انتظار دارم تا مردم نسبت به این موضوع اهمیت ویژه‌ای قایل شوند؛ حتما نباید بیماری در کنار خود داشته باشیم تا متوجه احتیاجات او شویم.  خیلی از ما فکر می‌کنیم که موضوعاتی از این‌دست از ما به دور است اما این‌گونه نیست؛ همه ما زمانی به این سازمان‌ها و رفتارهای خیرخواهانه نیازمندیم و تأثیر فوق‌العاده این رفتارها و فعالیت‌ها در زندگی همه ما به نوعی نقش دارد و از اهمیت زیادی برخوردار است. معتقدم همه افرادی که این امکان را دارند باید عضو سازمان هلال‌احمر و اهدای‌عضو و خون شوند یا همه آنها در فعالیت‌های داوطلبانه مشارکت داشته باشند. زیرا دیگر زمانی که به زیر خاک رفتیم، هیچ‌گونه از این اعضا و جوارح به درد ما نمی‌خورد اما به درد کسی که نیازمند عضو است حتما می‌خورد.  تأثیر این فعالیت‌های داوطلبانه را در زندگی‌ام دیدم و تا جایی که امکان دارد، دوست دارم این تأثیر و تجربه و احساس را انتقال دهم و امیدوارم در این زمینه موفق باشم.