باور می‌کنید که این روزها در میان همه شلوغی‌های بزرگ و کوچکی که شهرهای ما را پر کرده است و در میان امواج سخت و خشنی که از موج رسانه‌های مختلف به بیرون درز می‌کنند، ما؛ یعنی همه ما آدم‌های ایرانی در هفته منابع طبیعی زندگی می کنیم؟ یعنی در روزهایی که قرار است به مناسبت بزرگداشت محیط زیست در ایران، آن هم در آستانه هجوم بهار، همه شهروندان از کوچک و بزرگ به احترامِ « جانِ نهفته» در محیط زیست، کلاه به احترام از سر بردارند و رسم ادب را در برابر طبیعت به جای آورند.
 به حکم روزشمار رسمی، 15 اسفند تا 22 اسفند، تنها هفته موجود در کشور است که ظاهرا محیط زیست مجاز است در آن، پایش را دراز کند و ریه هایش را جایی بالاتر از ذهن دود گرفته خیلی از ما ، با هوایی تازه، پر و خالی کند. باید مجال بزرگواری باشد که منابع طبیعی یافته اند؛ اگر آدمیان از سر شوخ‌ طبعی و یا شاید کوتاهی نگاه، چنین بی تفاوت از کنار نا خوشی طبیعت عبور نمی کردند و یا نیشتری از سر نا آگاهی جایی در میان دو ابروی محیط زیست فرو نمی کردند.
 این روزها که قرار است روز خرمی و شادابی طبیعت باشد، بهترین زمان برای یاد آوری این نکته است که ما، خیلی‌های ما، شادابی خود را از دست داده ایم و دیگر نمی‌توانیم، هوا را صاف برای تنفس طبیعت، طلب کنیم. شاید فراموش کرده‌ایم که زاگرس دست روی زانویش گرفته است و درخت‌های بلوط به تاوان تفریح و سرمستی ما، بیهوده و فرسوده شده‌اند. چه اتفاق بزرگ و با شکوهی می شد اگر همه ما آدم های ساکن در ایران می دانستیم که از بین رفتن 142‌هزار و 941‌هکتار از عرصه‌هاي طبيعي کشور به دلیل آتش‌سوزی و آن هم تنها در دهه 80 چه معنای تلخ، شکننده و ویران‌گری دارد.چه رویایی شکوهمندی بود اگر همه ما اهالی شهر، روستا و کوچه های تو در تو می توانستیم حداقل هفته‌ای یکبار، از کنار همه عقده های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و ... عبور کنیم و به پاس بزرگداشت طبیعت، پشت به پشت یکدیگر بایستیم و برای قله کوهی که روی پنجه پا ایستاده و انگشتانش را از میان همهمه دود بیرون گرفته است، دست روی سینه بگذاریم و یک دقیقه سکوت کنیم.
آی آدم ها! محیط زیست را دریابید، صدایی تنهایی اش سر به فلک می کشد.