تیم ملی بسکتبال کشورمان در مسابقات کاپ آسیا که تورنمنت درجه یکی به حساب نمی‌آید، قهرمان شد و قطعا جامعه بسکتبال و همه مردم به خاطر عرق به وطنشان از این قهرمانی خوشحال هستند اما این دلیل نمی‌شود چشمانمان را روی واقعیت‌ها ببندیم زیرا این باعث نمی‌شود که چیزی به ما اضافه شود.  در این‌که ایران در آسیا یک قدرت بلامنازع است و با سایر تیم‌ها از هر نظری فاصله گرفته تردیدی وجود ندارد. ما در بازی‌های آسیایی اینچئون نیز به راحتی می‌توانیم مدال طلا را به‌دست بیاویم، حتی اگر تیم دوممان را همراه با حامد حدادی به این مسابقات بفرستیم. اینها دلیل می‌شود که تمام فکر و ذکرمان مسابقات جام‌جهانی باشد که به شدت نگران آن هستیم زیرا برای این مسابقات کار خاصی نکردیم و حس جاه‌طلبی در تیم ما وجود ندارد.  شاید با این وضع 30‌سال بعد هم قهرمان آسیا باشیم اما فقط باید دلمان را به همین مقام خوش کنیم. مردم ما عاقل هستند و متوجه می‌شوند که چه تیمی خوب بازی می‌کند و چه تیمی ضعیف، پس نباید نگران نتیجه حاصله از جام‌جهانی بود، بلکه باید تمام تلاش را در جهت جهانی بودن کرد.  تفکرها باید در بسکتبال از سال‌ها قبل طوری شکل می‌گرفت که در جام‌جهانی 2014 جزو 8 تیم برتر جهان قرار بگیریم اما الان صعود از گروهمان نیز یک رویا محسوب می‌شود که البته باید به آن برسیم زیرا چیزی از رقبایمان کم نداریم.  ما تا چند ‌سال دیگر فقط می‌خواهیم به آقایی در آسیا دل‌خوش باشیم؟ در همین مسابقات کاپ‌آسیا که الان یکسری آن را محلی برای شکوفایی جوانان ایران عنوان کردند، فدراسیون و کادرفنی قصد نداشتند بازیکن جوانی را با تیم بفرستند اما یکسری مصدومیت‌ها برخی بازیکنان اصلی را از تیم دور کرد.