ناهید طباطبایی نویسنده

مشکل ما عصبانیتی است که داریم و این در همه زمینه‌های فرهنگی و اقتصادی مشاهده می‌شود. عصبانیت در زندگی ما نمایان است. مصداق آن همه رفتارهایی است که بین افراد جامعه می‌بینیم. عصبانیتی که در خیابان، مغازه و در خانه و بین اعضای خانواده گریبانگیر همه ما است و به نظر من ثمره 8 ‌سال بی‌قانونی است که پیش از این در ساختار جامعه وجود داشت و به‌تبع آن در مردم پدیدار می‌شود. کافی است یک روز به خیابان بروید و مردمی را ببینید که با خودروهایشان جلوی هم می‌پیچند و ترمز می‌کنند و بعد بدترین فحش‌ها را چه زنان و چه مردان به سوی یکدیگر روانه می‌کنند. کافی است مشکلاتی را ببینید که بین اعضای خانواده به وجود می‌آید، مسائلی مثل طلاق‌های عاطفی که بین زوج‌ها به وجود می‌آید و این به دلیل فشارهایی است که از همه نظر به زن و مرد در یک خانواده می‌آید. عصبانیت و مشکلات فرهنگی و اجتماعی ما وقتی حل می‌شود که بگذارند مسئولان دولت درست به کارشان برسند و راهکارهایی را که پیدا می‌کنند انجام بدهند. یکی از سازمان‌هایی که خیلی در این زمینه تأثیرگذار است، شهرداری است. شهرداری با برخوردهای جدیدی که همه می‌بینیم با شهروندان دارد می‌تواند تأثیرگذار باشد. از برخورد با دستفروش‌ها که به مسائل خشن می‌انجامد بگیرید تا پیاده‌روهای ناهمواری که هر روز یک نفر هنگام راه‌رفتن رویشان زمین می‌خورد و همه نقاط دیگر شهر مثل مترو و ایستگاه‌های اتوبوس. فقط کافی است از خانه بیایید بیرون تا ببینید که وقتی برمی‌گردید دیگر آن آدم سابق نیستید.
 وقتی بیرون از خانه می‌روید نمی‌دانید سالم برمی‌گردید یا نه. اینها مسائلی است که باید برایشان راه‌حل‌های فرهنگی پیدا شود. باید راه‌حل‌های سرشار از مهر و محبت و امید و راهکارهای مدبرانه برای این مسائل در نظر گرفته شود. یکی از این راه‌ها می‌تواند این باشد که هنرمندان بتوانند فعالیت بیشتری داشته باشند. البته آنها هم درگیر مسائل اقتصادی و فرهنگی هستند و فراغت خلق ندارند. باید فراغت خلق شادی و امید برای هنرمندان به وجود بیاید تا آنها هم بتوانند امید و مهر را در بین مردم ترویج دهند.