عادل بزدوده به‌تازگی نسبت به وضع نگهداری عروسک‌های نمایشی انتقاد کرده و گفته است: «عروسک‌های این دو مجموعه که حاصل دست هنرمندان عروسک‌ساز هستند به‌طور کامل از بین رفته‌اند چون آرشیوی برای نگهداری آنها موجود نیست.» اما من از ایشان یک سوال دارم، آیا آقای بزدوده در نابود کردن ماسک‌های نمایش «جنگ کور» من که خودش هم در آن اثر بازی داشت، دخالتی نداشته است؟ اگر نداشته چرا جلوی این آسیب عظیم را نگرفته است؟ اگر هم دخالت داشته، من دیگر حقی برای ایشان قایل نیستم که درمورد نگهداری عروسک‌های نمایشی نگران باشد. من فکر می‌کنم وقتی هنرمندی که خودش در ساخت ماسک‌های یک اثر و در بازی آن نمایش سهیم بوده، نیرو گذاشته و سالیانی در عمرش را صرف این کار کرده، دلسوزی نسبت به نابودی ماسک‌های همان اثر ندارد دیگر من چه توقعی می‌توانم از مسئولان داشته باشم؟ درواقع دل ‌نگرانی‌های ایشان برای من مضحک است، او با این سخنان بیشتر دارد به اعمال خودش دهن‌کجی می‌کند.  برخلاف نظر ایشان در تالار فردوسی از نزدیک به 700 عروسک حفظ و نگهداری می‌شود. چون فکر می‌کنیم علاوه بر این‌که می‌شود از این عروسک‌ها در تولید مجدد استفاده کرد، آنها سرمایه ما برای آیندگان هستند. طبیعی است که هر تهیه‌کننده‌ای، هر سازمان و نهادی که از بودجه ملی برای تهیه اثری، عروسکی و دکوری استفاده می‌کند، موظف است از آن اموال در آرشیوی منظم، مرتب و با شرایط محیطی مناسب حفظ و نگهداری کند.  در این صورت ما از به هدر رفتن سرمایه ملی جلوگیری کرده‌ایم. مسئولان تلویزیون، با توجه به این‌که برنامه‌‌های عروسکی بیشتر در تلویزیون ساخته می‌شوند تا در تئاتر چون تعداد برنامه‌های آنها برای کودکان بیشتر است و بعد کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و بعد از آن تالار هنر و سایر تالارهایی که تولید نمایش عروسکی جزو وظایفشان محسوب می‌شود، باید آرشیو عروسکی هم داشته باشند. این آرشیوها بسیار بسیار به درد فعالان عرصه نمایش‌های عروسکی و برنامه‌سازان کودک می‌خورد، مثلا اگر امروز ما تصمیم بگیریم نمایش 10سال پیش را دوباره روی صحنه ببریم، با اندکی تعمیر و بازسازی صحنه به راحتی در عرض 48 ساعت می‌توانیم دوباره آن نمایش را اجرا کنیم. نگهداری از این عروسک‌ها که سرمایه ما هستند فقط برای موزه‌ها نیست، مادامی که عروسک یا حتی عنصری از دکور قابل استفاده هستند باید حفظ شوند، به موقع ترمیم شوند و دوباره مورد استفاده قرار بگیرند. با این کار ما از به هدر رفتن نیروی انسانی جلوگیری و به حفظ یک اثر هنری کمک‌ می‌کنیم.
البته در خارج از کشور از عروسک‌هایی که در نمایش‌ها یا برنامه‌ها استفاده می‌شود و پس از مدتی آنها در بین مخاطبانشان محبوب و شناخته می‌شوند استفاده‌های دیگری هم می‌کنند. درواقع در آن‌جا هیچ اثری تولید نمی‌شود فقط برای یک بار استفاده مي‌شود یا یک ماه، آنها سرمایه‌هایشان را با دقت، وسواس و دورنمایی همه‌جانبه در تولید به کار می‌گیرند.  وقتی به این شکل به تولید یک اثر فکر می‌کنند طبیعی است که بعد از آن این عروسک‌ها را در موقعیت‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌دهند و آنها را در بخش اسباب‌بازی به تولید انبوه می‌رسانند. نه این‌که فقط بخواهند برنامه‌هایشان را پر کنند و به باد هوا بسپارند. کار اصولی در هر جایی نیاز به هزینه، مکان و عشق دارد.  از همه کسانی که نگران عروسک‌ها هستند دعوت می‌کنم به آرشیو تالار فردوسی سری بزنند و ببینند که چطور ما از عروسک‌ها مثل فرزندان دلبندمان نگهداری   می‌کنیم.