| رائد النمس | خبرنگار فلسطینی |
با دوربین خود به او نزدیک می‌شوم. تنها چیزی که می‌خواستم گرفتن عکس بود اما او جیغ می‌کشد، سریع فرار می‌کند و خودش را در دامن مادرش از نظر پنهان می‌کند. از دوربین من ترسیده است. ریماس حلس، 4ساله، از خانه خود در الشجاعیه آواره شده و اکنون با خانواده خود در مدرسه الزیتون در منطقه تل‌الهوی در غزه زندگی می‌کند.
نزد پدرش می‌آیم. کنعان حلس، 27ساله، از جیع و گریه فرزندش کمی آشفته شده است. کنعان می‌گوید: «از وقتی که خانه ما بمباران شد و 9 ساعت کامل در میان شلیک‌ها و انفجارها محاصره شده بودیم ریماس این‌طور شده است.» او ادامه می‌دهد: «از همه غریبه‌ها می‌ترسد و وقتی صدای ماشین یا محکم بسته‌شدن در را می‌شنود از جا می‌پرد. هر شب گریه می‌کند. عروسکی را که هر شب با او می‌خوابید گم کرده است. خیلی به آن وابسته بود.»
کنعان، همسرش و 4 فرزندش در یک خانه کوچک اما دنج زندگی می‌کردند که پر بود از خاطرات خانوادگی. اما حالا لباس‌ها و اسباب‌بازی‌‌های بچه‌ها و عکس‌ها در زیر آوار آن خانه مدفون هستند.
خزاع ( 8 ساله) بزرگ‌ترین فرزند خانواده حلس به طرف ما می‌آید. درحال تکان دادن یک بطری پلاستیکی خالی است. از او می‌پرسم که از زندگی در این مدرسه چه احساسی دارد. ناراحتی را در صدايش می‌شنوم: «جای خوبی نیست. می‌خواهم به خانه برگردم و دوچرخه‌ام را پیدا کنم اما پدرم اجازه نمی‌دهد.» خزاع این طور به حرف‌هایش ادامه می‌دهد: «مطمئنم که می‌توانم دوچرخه‌ام را جلو خانه‌مان پیدا کنم چون پیش از این‌که بمباران شود و خانه‌مان را ترک کنیم دوچرخه‌ام را آن‌جا گذاشتم.»
پدرش می‌خندد و خزاع را روی شانه‌هایش می‌گذارد اما لبخند او پر از ناامیدی است. وقتی درباره شرایط زندگی‌شان در مدرسه‌ای که به پناهگاه تبدیل شده است می‌پرسم، کنعان می‌گوید: «وقتی به مدرسه رسیدیم پیش از ما از خانوادههای بی‌خانمان پر شده بود. از کاورهایی که از سوی نیکوکاران به ما دادند یک دیوار مصنوعی بین خودمان و سایر خانواده‌ها درست کردم.» او اضافه می‌کند: «اینجا وضع فجیعی دارد. صدها نفر از یک توالت و حمام استفاده می‌کنند. هیچ جایی برای بازی بچه‌ها وجود ندارد؛ هیچ حریمی هم نیست. بچه من باید کف اتاق بخوابد بايد مدت زیادی منتظر بمانیم تا بتوانیم حمام کنیم.»
نیسان دختر 6ساله خانواده با پای برهنه در سفره‌ای که پهن است می‌نشیند. پدرش او را صدا می‌کند و می‌پرسد چه می‌خواهد. نیسان به کف اتاق نگاه می‌کند، تکه‌سنگی را با پایش هل می‌دهد و پاسخ می‌دهد: «عروسکم را می‌خواهم. به خانه برگردیم.» سازمان‌هایی که در نوار غزه مشغول فعالیت هستند گزارش داده‌اند که حدود 350هزار کودک نیاز به حمایت روانی-اجتماعی دارند. تیم ویژه حمایت
روانی-اجتماعی هلال‌احمر فلسطین با 150 متخصص آموزش‌دیده از هفته دوم حملات اسراییل کمک‌های اولیه روانی-اجتماعی را آغاز کرد.
جامعه هدف این فعالیت‌ها، تمرکز ویژه روی کودکان و خانوادههای بی‌خانمان است که اکنون در پناهگاه‌ها زندگی می‌کنند. تاکنون تیم حمایت روانی‌اجتماعی هلال‌احمر فلسطین به بیش از 25هزار نفر خدمات‌رسانی کرده است. این تیم، کمک‌های اولیه روانشناسی را در موارد فشارهای روانی و اضطراب انجام می‌دهد. ارتباط افراد را با خدمات‌دهندگان حمایت‌های روانی برقرار می‌کند، بی‌نظمی‌های روانی را تشخیص می‌دهد و در زمانی که بیمار مراقبت‌های بیشتری نیاز دارد او را به متخصصان ارجاع می‌دهد.
منبع: palestinercs. org