مهدی بهلولی آموزگار
سر کلاس بودم که پیامکی به دستم رسید: «سیمین بهبهانی، بانوی غزل ایران، درگذشت. یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.» از چند روز پیش می‌دانستم که سیمین بهبهانی در بیمارستان بستری است و حالش اصلا خوب نیست و در کما به‌سر می‌برد و با توجه به خبرهای بدی که در این‌جا و آن‌جا بازتاب می‌یافت تا اندازه‌ای هم منتظر شنیدن این خبر بودم. پیامک را که خواندم در دلم آهی کشیدم و افسوسی خوردم از این‌که باز یکی از انسان‌های فرهیخته و ارزنده‌مان را از دست دادیم. اما سر کلاس، زمانی بود که به بچه‌ها مسأله‌ای ریاضی داده بودم تا حل کنند. منتظر ماندم تا به پایان مسأله برسیم. گفتم بچه‌ها، امروز، سیمین بهبهانی، شاعر بزرگ ایرانی درگذشت. کسی واکنشی نشان نداد. درواقع کسی او را نمی‌شناخت و حتی نامش را هم نشنیده بود. کلاس سوم دبیرستان بود و در کلاس تجدیدی تابستان که دانش‌آموزانش از چند مدرسه منطقه آمده بودند، انتظار داشتم دست‌کم چند نفری نام سیمین را شنیده باشند یا شعری یا پاره‌شعری از او به یاد داشته باشند. اما دریغ، حتی نام سیمین هم به گوش‌شان نخورده بود. یکی گفت: «خداوند بیامرزدش.» دیگری گفت: «خداوند رفتگان شما را هم بیامرزد!» حرفم نمی‌آمد. ساکت بودم و تنها نگاه‌شان می‌کردم. چند لحظه‌ای که گذشت کمی درباره بهبهانی گفتم. یکی از بچه‌ها گفت پس به احترامش یک دقیقه سکوت می‌کنیم. کلاس در سکوت فرو رفت و من هم در اندیشه.
با خود گفتم این دانش‌آموزان از چند مدرسه در این‌جا گرد آمده‌اند و با چند آموزگار ادبیات سروکار داشته‌اند. یعنی یکی از این آموزگاران، گاه و بیگاه و به وقت درس یا استراحت، و به‌عنوان یکی از شاعران شناخته‌شده کنونی ایرانی و زبان فارسی، اشاره‌ای به بهبهانی نکرده و شعری از او نخوانده است؟ «چرا رفتی، چرا؟ - من بی‌قرارم» که خیلی معروف شد؛ یعنی آموزگاری پیدا نشد که گامی بیرون از کتاب درسی بگذارد و آن را بخواند و درباره این شعر فراگیر این شاعر و همکار بزرگ خود، سخنی بگوید؟ مگر بهبهانی 30سال آموزگار آموزش و پرورش نبوده است؟ دست‌کم تعلق‌خاطر صنفی، می‌توانست خود عاملی باشد. پس پیوند میان مدرسه و جامعه و زندگی در چیست و چگونه است و در کجا باید دیده شود؟
پس از کلاس هم، ذهنم درگیر بود و به جاهای دیگر رفت. بی‌گمان بیشتر دانش‌آموزانی که در کلاس بودند در فضای مجازی، عضو شبکه‌های اینترنتی‌اند. این شبکه‌ها تا چه اندازه جدی‌اند و تا چه اندازه سرگرمی؟ و تا چه اندازه ارزش‌های انسانی و بزرگان کشور را فرایاد جوانان می‌آورند؟