شهروند| توافق برای برداشته‌شدن تدریجی تحریم‌ها علیه کشورمان در پایان مذاکرات وین، موجب اتفاقات خوبی در ورزش کشورمان
خواهد شد. اولین اتفاق خوب، اعلام آمادگی برندهای برتر ورزشی به حضور و سرمایه‌گذاری در ایران است. در نگاه اول، ماجرا خیلی رویایی است اما در ادامه چراهایی با خود به همراه دارد.
سود
حالا که آدیداس، نایک و چند شرکت دیگر در مکاتبه با فدراسیون برای تبدیل شدن به برند لباس تیم‌ملی اعلام آمادگی کرده‌اند، باید دید این شرکت‌ها با چه پیش‌زمینه‌ای حاضر به همکاری هستند؟ سوای بحث در مورد 4 ساله بودن قرارداد و گرفتن سفارشات در بازه زمانی کمتر از یک سال، فضای کار در ایران به‌گونه‌ای است که بیش از ما، برندها از این همکاری سود مالی می‌برند. به عبارت بهتر، علاقه فراوان به فوتبال در ایران در آمیخته با ذات برنددوست مردم این منطقه زمین، بهشتی رویایی جلوی چشم برندهای ورزشی ترسیم می‌کند. فدراسیون فوتبال هر چند بابت عدم دریافت حق پخش متضرر می‌شود اما حداقل در زمینه اسپانسر خاصه خرجی نشان نمی‌دهد و دستی بخشنده دارد! علاوه بر این نمایندگی‌های آدیداس، نایک و پوما حتی در کوچکترین شهرهای توریستی ایران هم حضور فعالی دارند و سروسامان دادن به اوضاع این برندها سودی چندبرابر نصیب مارک‌های مورد اشاره می‌کند.
ضعف
همان مشکل قدیمی! در ایران قانونی به نام حق مولف یا همان کپی‌رایت وجود ندارد. کپی‌رایت امکان عرضه جنس تقلبی از فلان برند را از بین می‌برد. علاوه بر این موضوع، نگاه به فعالیت یک برند در ایران چندان نگاهی حرفه‌ای نیست. در سال‌های اخیر بارها دیده شده فلان شعبه‌های فلان برندهای برتر با هر وزش مطلوب و نامطلوب اقتصادی تغییر جهت داده است.
ترجیح ورود به جای بازگذاشتن درهای خروج
در این شرایط اگر بخواهیم مضرات و فواید سیل ورود اسپانسرها را مورد بررسی قرار دهیم، متوجه می‌شویم درنهایت ورود برندها خیلی بهتر از نبودنشان است؛ به این دلیل که با فعالیت اقتصادی به بخش مالی خفته فوتبال رونقی دوباره می‌بخشد. اسپانسر به‌طورکلی بیش از آن‌که منفعت برساند، خود سود می‌برد و در مورد فوتبال ایران هم این موضوع صادق است. اگر این موج به راه افتاده درباره ورود برندها پس از پایان تحریم با درایت جمعی توام شود درنهایت منجر به باروری اقتصادی فوتبال می‌شود و اگر احساس‌زده عمل کنیم، قطعا به جایی نخواهیم رسید.