مدیرکل حفاظت محیط‌زیست استان تهران خبر داد: ایران نخستین کشور در مسیر بیابانی شدن در دنیا
شهروند| مدیرکل حفاظت محیط‌زیست استان تهران، با اشاره به این‌که امروزه یکی از شاخص‌ها و معیارهای توسعه‌یافتگی، میزان انطباق برنامه‌های اجرایی هر کشور با مبانی و مطالعات جامع آمایش سرزمین است، گفت: ما ابتدا باید در سطح کشور نقاط مختلف را به لحاظ قابلیت‌های مختلف اعم از صنعتی، گردشگری و خدمات استعدادیابی کنیم و سپس امکانات را توزیع کنیم.
به گزارش سایت اطلاع‌رسانی محیط‌زیست استان تهران(سامات)، محمد‌هادی حیدرزاده در برنامه طلوع شبکه 4 سیما، با بیان این‌که همواره لغت آمایش سرزمین به کار برده شده اما هیچ امر جدی در این حوزه تاکنون صورت نپذیرفته، گفت: علت شکست یا عدم موفقیت در بسیاری از پروژه‌ها نبود پیوست فرهنگی است و در بحث آمایش سرزمین هم شاید نبود پیوست فرهنگی علت این امر باشد و به همین دلیل مردم که مهم‌ترین ذینفعان این امر می‌باشند تاکنون همراه نبوده‌اند.
او در ادامه صحبت‌های خود به موضوع بحران آب به‌عنوان مهم‌ترین موضوع در کشور اشاره کرد و افزود: کشور ایران اولین کشور در سرعت
بیابانی شدن در دنیاست و نشست زمین که آخرین مرحله قبل از بیابانی شدن می‌باشد در دشت تهران به میزان 35 سانتی‌متر بوده است.حیدرزاده اظهار داشت: البته در این اتفاق هم شرایط جوی و هم مدیریت نادرست از منابع آبی بوده که کشور را به این نقطه بحرانی رسانده است و به اعتقاد من برنامه ششم توسعه باید با محوریت محدودیت منابع آبی کشور باشد.
کاخ تابستانی ناصرالدین شاه نفس‌های آخر را می‌کشد
ایسنا| مسیر راه را به سمت قصر ناصرالدین شاه مشخص کرده‌اند، اما از قصر دو طبقه‌ای او تنها یک طبقه با در و پنجره‌های شکسته و سقف‌های آویزان باقی مانده و این طور که به نظر می‌رسد، به‌زودی این کاخ به تلی از خاک تبدیل خواهد شد.
قصر ناصرالدین شاه در مسیر کرج - چالوس و روستای شهرستانک قرار دارد. بعد از گذشتن از 10 کیلومتری راه آسفالته به جاده خاکی تازه تأسیس می‌رسید که ادامه مسیر را می‌توان از تابلوهایی که دهیاری شهرستانک نصب کرده، پیدا کرد.
بعد از کمی پیاده‌روی از مسیر خاکی، کاخ تابستانه ناصری نمایان می‌شود. زیرساخت‌های گردشگری از بالای تپه مشخص است و عده‌ای هم در آلاچیق‌هایی که میراث فرهنگی بنا کرده، بساط‌شان را پهن کرده‌اند. البته در این زیرساخت‌ها خبری از سرویس بهداشتی نیست. به نظر می‌رسد این بنای 137 ساله درحال مرمت بوده، اما نشانی از مرمت نیست. داربست‌هایی که نزدیک دیوار عمارت نصب شده، زنگ زده‌اند. مصالح لازم برای مرمت که از بیت‌المال تهیه شدهاند هر کدام گوشه‌ای رها شدهاند، کیسه‌های گچ زیر باد و باران و آفتاب به سنگ تبدیل شدند و لوله‌ها و آهن‌هایی که قرار است از آنها برای سرپا ماندن ساختمان استفاده شود یا زنگ زده‌اند یا شکسته‌اند. از همه مهم‌تر در کاخ ناصری بسته است و گردشگران از در و دیوار آن بالا می‌روند تا راهی به داخل کاخ پیدا کنند. از الحاقات کاخ هم چیزی جز خرابه‌های آجری باقی نمانده است. فواره‌های سنگی حوض آب هم هر کدام به امان خدا رها یا تکه‌تکه شدهاند و گردشگران از آنها برای پایه‌های بساط کباب‌شان استفاده می‌کنند. در هر قسمتی از این بنای تاریخی با حجمی از زباله برمی‌خورید. ناودان‌های ساخته شده هم به جای آن‌که مسیر آب را به بخشی هدایت کنند که به بنا آسیب نرساند، آب را دقیقا به پای آن هدایت می‌کند تا جایی که خاک بخشی از بنا را شسته است.
در بخشی از این عمارت نزدیک رودخانه کتیبه‌ای وجود دارد که به خاطر قارچ‌ها و گل‌سنگ‌هایی که رویش را گرفته‌اند متن روی آن خوانا نیست.یکی از محلی‌های منطقه می‌گوید: ما شنیده‌ایم یکی از زنان ناصرالدین شاه در این کاخ دفن شده است. ناصرالدین شاه از راه توچال و جاده شاهی به شهرستانک می‌آمده و بسیاری از خدمتکارانش را از مسیر رودخانه به شهرستانک می‌فرستاده که برخی از آنها به داخل رودخانه می‌افتادند و می‌مُردند.
ناصرالدین شاه در شهرستانک هر سال مراسم آش پزان راه می‌انداخت. «اعتمادالسلطنه» در کتاب خاطرات خود دراین‌باره می‌نویسد: هر‌سال در یک روز معین ناصرالدین شاه به اتفاق وزرا و رجال و شاهزادگان و دیگر نزدیکان خود به شهرستانک می‌آمد و مراسم مخصوص آش پزان را به راه می‌انداخت. «علیرضا دهقان مهرجردی» معاون سابق میراث فرهنگی استان البرز درباره کاخ ناصری شهرستانک می‌گوید: عمارت ناصری در یک محوطه 8000 متری ساخته شده و دارای ساختمان دیوانی(اداری) و حرمسراهای اطراف آن است که ناصرالدین شاه در ایام تابستان که هوای تهران گرم بوده، از طریق جاده کالسکه‌رو شاهی در دوآب و گردنه آهار به شهرستانک نقل مکان می‌کرده است. او ادامه می‌دهد: یک ساختمان دو طبقه (دیوانی) و یک ساختمان یک طبقه (حرمسرا) در شهرستانک ساخته شد که از طریق یک دیوار از هم جدا شده بودند. این حرمسرا با گذشت زمان در زیر خاک مدفون و در سال 87 پایه‌های آن از خاک بیرون کشیده و مرمت می‌شود اما به دلیل آن‌که ساختمان دیوانی در اختیار سازمان تربیت بدنی وقت قرار داشت، بدون مرمت می‌ماند.