چو دشمن به عجز اندر آمد ز در نباید که پرخاش جویی دگر

چو زنهار خواهد کرم پیشه کن ببخشای و از مکرش اندیشه کن

ز تدبیر پیر کهن بر مگرد که کارآزموده بود سالخورد

در آرند بنیاد رویین ز پای جوانان به نیروی و پیران به رای

بیندیش در قلب هیجا مفر چه دانی کران را که باشد ظفر؟

چو بینی که لشکر ز هم دست داد به تنها مده جان شیرین به باد

اگر بر کناری به رفتن بکوش وگر در میان لبس دشمن بپوش

وگر خود هزاری و دشمن دویست چو شب شد در اقلیم دشمن مایست