حکایت کنند از جفا گستری که فرماندهی داشت بر کشوری

در ایام او روز مردم چو شام شب از بیم او خواب مردم حرام

گروهی بر شیخ آن روزگار ز دست ستمگر گرستند زار

که ای پیر دانای فرخنده رای بگوی این جوان را بترس از خدای

بگفتا دریغ آیدم نام دوست که هر کس نه در خورد پیغام اوست

کسی را که بینی ز حق بر کران منه با وی، ای خواجه، حق در میان

دریغ است با سفله گفت از علوم که ضایع شود تخم در شوره بوم

چو در وی نگیرد عدو داندت برنجد به جان و برنجاندت