جواد مجابی شاعر

درگذشت سیمین بهبهانی، ضایعه بزرگی برای ادبیات معاصر ماست، او با صداقت و شجاعت‌ بی‌نظیر خودش توانست به «غزل» بعد از جنبش نیمایی جان تازه‌ای ببخشد. او غزلسرایی بود که توانست آنچه را که در زمان ما (معاصر) می‌گذرد به خوبی «غزل» منعکس کند و «غزل» را به‌عنوان شعری فراگستر و نو معرفی کند که محفلی را برای انسان‌های امیدوار بسازد.
سیمین شاعری است که از جهات مختلفی در ادبیات ما اهمیت دارد و شعرهای درخشان او در حافظه ملی ما، چه در بین ادبا و چه در بین مردم باقی خواهد ماند.
در اشعار دهه پیش او جانبداری منصفانه‌ای از وضع زن وجود دارد که در طول تاریخ اهمیت زیادی پیدا کرد. به این دلیل که نخستین‌بار بود که حجم عظیمی از شعر درباره موقعیت زن ایرانی سروده شده بود.
البته فقط زنان موضوع شعر‌های بهبهانی نبودند،‌ او در مقاطع مختلف تاریخی با شعرهایش، همدردی خودش را با مردم مظلوم در سراسر دنیا نشان داده بود، از همدردی با مردم مظلوم فلسطین، تا ماجرای زلزله بم و همدردی با قربانیان جنگ ایران و عراق.
همه این‌ همدلی‌هایی که در اشعار سیمین بهبهانی منعکس شده، ‌نشانگر این است که او نسبت به ملت خودش احساس همدلی بسیاری داشت. به غیر از سلوک اجتماعی، او در سلوک فردی هم زنی اهل ادب، همسو و همکار با روشنفکران ایرانی و در کانون نویسندگان فعالیت بسیاری داشت.
بهبهانی در تمام جریانات ادبی پیشرو سهم موثر و مهم داشته، او شاعری بود که تلفیقی هوشیارانه بین گذشته و امروز به وجود آورده بود. مهربانی‌ها و مادرانگی‌های او برای اهالی ادب نمونه‌های فراوانی دارد و شاید به موقع نمونه‌هایی از آن گفته شود.
او همواره حامی همکارانش و مشوق نسل بعد از خودش بود، بدون این‌که کینه‌ یا مرز‌بندی خاصی در بین کسانی که به ادبیات می‌پردازند، داشته باشد.
درواقع برایش جداسازی‌های مصنوعی چپ و راست اهمیتی نداشت و در نوشته‌هایی همانند کتاب «یاد بعضی نفرات» می‌بینیم که در مورد بسیاری از آدم‌ها با سلیقه‌های مختلف صحبت کرده و بسیار منصفانه و عقلانی با آنها برخورد داشته است.
او غزلسرایی بود که در تمام جلساتی که با هم داشتیم همواره بر بهتر زندگی کردن، شادی عمومی و تحمل شجاعانه روزگار تأکید داشت. حالا او زندگی را بدرود گفته است و فقدان کالبدی‌اش مایه اندوه ماست.
با این حال فکر می‌کنم او با اشعارش در حافظه مردم ایران زنده باقی خواهد ماند. امیدوارم خانواده سیمین بهبهانی و طرفدارانش با شکیبایی این فقدان را تحمل کنند.