| رامتین شاهرودی || عضو موسسه خیریه پیام امید |
داستانی قدیمی را به خاطر دارم که کودکی از مرد ماهیگیری طلب ماهی کرد و ماهیگیر در اولین‌بار به او ماهی داد. فردای آن روز دوباره همین اتفاق افتاد، اما مرد ماهیگیر این‌بار به جای ماهی، راه و روش ماهیگیری را به او آموخت و اینگونه شد که کودک نیازمند، ماهیگیری بینیاز شد. مشابه این داستانها فراوان است اما هدف از بیان آن در اینجا پاسخ به این پرسش است: «هدف از راهاندازی موسسات خیریه چیست؟»
افزایش روزافزون موسسات خیریه را میتوان از دو دیدگاه بررسی کرد. از یک سو دیدگاهی وجود دارد که می‌گوید هر قدر موسسات خیریه بیشتر باشند، لاجرم تعداد خیرین نیز بیشتر شده و افزایش تعداد خیرین، یعنی مردم به درجهای از تمکن مالی رسیدهاند که علاوه‌بر تأمین نیازهای خود، توان کمک به دیگران را نیز دارند که باید آن را به فال‌نیک گرفت.
اما دیدگاه دیگر، عکس این موضوع را بیان میدارد؛ یعنی افزایش تعداد نیازمندان را علت اصلی افزایش موسسات خیریه میداند.
از این دیدگاه تعداد نیازمندان جامعه به نسبت قبل بیشتر شده و موسسات خیریه موجود، قادر به جوابگویی آنان نبوده و هر روز بر تعداد آنها افزوده می‌شود.
بسیاری از مردم برای آن‌که از نحوه هزینهکرد کمک‌های خود مطمئن باشند، سعی میکنند، به‌طور مستقیم یا از طریق افراد مشهور و مورد اعتماد به نیازمندان یاری رسانند.
این امر اگرچه به‌عنوان یک امر پسندیده شناخته می‌شود اما می‌تواند در کار و فعالیت نظاممند کمکرسانی سازمانی اختلال ایجاد کند. نمونه بارز این مشکل در فاجعه زلزله بم اتفاق افتاد؛ با وجود آن‌که مردم ایران و سازمانهای جهانی کمک‌های نقدی و غیرنقدی بسیاری را به این منطقه فرستادند، بسیاری از نیازمندان واقعی از دریافت آن محروم ماندند.
در این میان، شرح تأسیس بزرگترین خیریه جهان نیز خواندنی است. بنیاد بیل و ملیندا گیتس بزرگترین بنیاد خیریه در جهان است. این بنیاد را در سال ۲۰۰۰ میلادی بیل و ملیندا گیتس با سرمایه‌ای ۱۰۶میلیون دلاری بنیانگذاری کردند و در سال ۲۰۰۶ میلادی وارن بافت (ثروتمندترین مرد جهان در سال ۲۰۰۸ میلادی به گفته ژورنال فوربس) آن را به دو برابر گسترش داد. حجم کمک‌های اهدا شده به این بنیاد نزدیک به ۳۳میلیارد دلار است.
بعد از 2سال کار، در سال 2002 میلادی سرمایه این بنیاد به ۲میلیارد دلار افزایش یافت. در ماه ژوئن سال ۲۰۰۶ میلادی بیل گیتس تصمیم خود را برای رها کردن کارهای روزمره در مایکروسافت تا ماه ژوئیه سال ۲۰۰۸ میلادی و گذاشتن کامل وقت خود همراه با بونو (خواننده گروه ایرلندی یوتو، که نامش در ژورنال تایم برای کارهای خیرخواهانه در سال ۲۰۰۵ میلادی آمده است) برای این بنیاد اعلام کرد. در ماه می۲۰۰۶ میلادی بنیاد بیل و ملیندا گیتس جایزه اسپانیایی شاهزاده آستوریاس را برای همکاری‌های جهانی و بین‌المللی به دست آورد. نکته جالب توجه در هدف‌های اصلی بنیانگذاری این بنیاد، توجه به افزایش تندرستی و کاهش تهی‌دستی بسیار بالا در گستره جهانی و در آمریکا از طریق گسترش شانس‌های آموزشی و دسترسی به تکنولوژی اطلاعات و داده‌هاست.
با این وجود ایران وضع دیگری دارد. ما در کشور ثروتمندی زندگی میکنیم. اما تهی‌دستانی در جامعه ما زندگی میکنند که باید به یاری‌شان بشتابیم.
ولی اگر هدف موسسات خیریه تنها ارایه کمک‌های مالی به نیازمندان و برآوردن نیازهای ابتدایی و روزمره آنان باشد، شاید هیچگاه جامعه ما به آنچه که همه ما آرزومند آنیم نرسد؛ اما اگر بزرگترین بنیاد خیریه جهان را الگو قرار دهیم، قطعا به بسیاری از اهداف خیرخواهانه خود خواهیم رسید. راهاندازی فعالیتهایی کارآفرینانه‌ای مانند «کارسازان» در موسسه‌هایی مثل موسسه خیریه پیام امید نیز اقداماتی از این دست است که راهی برای اشتغالزایی سرپرستان خانوادهها ایجاد کرده و با آموزش مهارت کار به کارآموزان در قالب آموزشگاه پیام امید، به نتایج قابل‌توجهی دست یافته است.
«کارسازان» دریچهای است به‌سوی آینده خانواده‌های تحت‌پوشش که بی‌شک برای پیمودن مسیر و ادامه این روند، نیازمند یاری همیاران خود است. همیارانی که آیندهای روشن برای جامعه و فرزندان این آب و خاک میخواهند. لزوما قرار نیست یکی از ثروتمندان جهان باشیم. باور کنید که گامهای کوچک، اهداف بزرگی را محقق خواهد ساخت و پیامآور امید برای یکایک فرزندان پاک سرزمینمان خواهد بود.