شهروند| تمام تفاوت‌های فرهنگ هواداری در ایران و جهان در کمیت تشویق‌ها، خلاصه نمی‌شود. در فوتبال اروپا، هرحرکت و اقدامی، معنای خاص خودش را دارد. مثلا در اسپانیا، بالارفتن و تکان‌دادن هماهنگ دستمال‌های سفید به معنای اعتراض است؛ اعتراض به داور، بازیکن خودی، بازیکن رقیب و ... شاید این اقدام در فوتبال انگلیس معنای دیگری داشته باشد اما یک حرکت خاص هواداری در همه‌جای دنیا، یک معنا دارد؛ پشت کردن به تیم!
معنای وارونه
پشت‌کردن هماهنگ به تیم معنای اعتراضی دارد. حتی لقب اولیه هواداران بارسلونا به معنای «پشت» ناشی از عادت آنها به نشان دادن اعتراض به تیمشان در مواقع شکست، بود. پشت کردن به تیم در ورزشگاه‌های اروپایی، چندان مرسوم نیست و فقط در شرایطی خاص صورت می‌گیرد. این مدل قهر کردن بیشتر در کشورهای شرق اروپا مرسوم است. به طورمثال در لهستان، هواداران لژیا ورشو، هرگاه تیمشان را گرفتار سریال باخت‌های متوالی می‌بینند در ورزشگاه، مدتی را به تماشا نکردن رقابت می‌گذرانند و درحالی‌که پشت به زمین دارند به شکل هماهنگ سرود می‌خوانند. مدل دیگری در مجارستان وجود دارد؛ طرفداران هرگاه از دست تیم‌هایشان عصبانی می‌شوند در دقایقی از بازی، همزمان، آرام و بدون هیچ سر و صدایی پشت به زمین می‌کنند
و از تشویق تیمشان دست برمی‌دارند. درایران ما اما انگار ماجرا تفاوت دارد.
تشویق پرشورتر
مدل خاص موج مکزیکی ایجاد شده توسط هواداران آن هم درحالی‌که پشت به زمین دارند، بیش از آن‌که به رسم معمول در فوتبال و فرهنگ عمومی زندگی (تصویر کنایی قهر دو طرف با پشت‌کردن آنها به هم ترسیم می‌شود!) ارتباط داشته باشد، معنای تشویق پرشورتر هواداران را می‌دهد. این مدل حمایت بیشتر در ورزشگاه آزادی دیده می‌شود و در سایر استادیوم‌های شهرها وجود بارزی ندارد. به هرحال تیم‌های شهرستانی پرهواداری مانند تراکتورسازی در سال‌های اخیر مدل تشویق را هم وارداتی کردند و بوندس‌لیگایی از تیم لایقشان حمایت می‌کنند. به هرحال فرهنگ هواداری در هر کشور مختصات خاص خودش را دارد. در اروپا، ناامیدی معنایی ندارد اما طرفداران فوتبال در آمریکای جنوبی بیشتر اوقات مثل ما ایرانی‌ها پس از گل خوردن، ناراحت و ناامید می‌شوند؛ هر چند حتی اگر سرذوق بیایند هم مثل سکونشینان آزادی به تیمشان پشت نمی‌کنند و به این شکل عجیب تیمشان را به جلو نمی‌رانند.