مهدی غنی پژوهشگر

جهان منهای جنگ و تبعیض، جهان بهتر بشر است. جهانی که در آن همه به یک اندازه از همه چیز برخوردار باشند و برابری به معنای واقعی خود حاکم باشد. رسیدن به جهان بهتر آرمانی است که تمام جوامع با هر ویژگی‌ای، دنبال آن هستند. جهان بهتر بشر، جهانی است که در آن از ظلم، تبعیض و فقر خبری نباشد. جهانی که در آن بشر، نوعدوست باشند و حس انساندوستی در تک‌تک اعضای جامعه بشری، دیده شود. درحقیقت همه انسان‌ها، در تمامی جوامع در پی چنین جهانی هستند و به‌طور نسبی نیز هرکدام با توجه به توانایی‌ها و آموخت‌هایشان برای رفتن به سوی چنین جهانی تلاش می‌کنند، البته هنوز با تمام تلاش‌هایی که در این زمینه صورت می‌گیرد، شاهد جنگ، خودخواهی و ... هستیم اما نباید این حقیقت را نادیده گرفت که رسیدن به جهانی عاری از خشونت و زشتی، آرمان بشر است و جزو چشم‌اندازهایی است که همیشه انسان در تمام دوران‌ها در پی رسیدن به آن بوده و هستند. واقعیت این است آنچه داریم با آنچه در هر مرحله یا دوران به آن می‌رسیم، متفاوت است چون آدمی آرمان‌های خود را بی‌عیب و نقص و بی‌هیچ کمی و کاستی‌ای متصور است. بشر در کنار آرمان‌ها و ایده‌آل‌هایی که برای خود می‌سازد غرایز و خصوصیاتی مانند خودخواهی، قدرت‌طلبی و ... هم دارد، بنابراین برای ارضا این غرایز هر کاری می‌کند و متاسفانه گاهی حاضر است در مسیر رسیدن به غرایزش تمام حقوق بحق همنوعان خود را پایمال کند. با همه اینها انسان نباید از رسیدن به آرمان‌ها و ایده‌آل‌هایش ناامید شود و باید تمام همت خود را بگذارد تا در این راه همیشه رو به جلو حرکت کند و عقبگرد نداشته باشد چون برای رسیدن به اهداف و آرمان‌ها در یک محدوده زمانی کوتاه میسر نیست. نمی‌توان این واقعیت را کتمان کرد که اگر چه در تمام جوامع ظلم و ستم هست اما خوشبختانه آدمی همیشه برای برابری، آزادی و ... تلاش می‌کند و اگر افرادی در پی منافع شخصی خود هستند، هنوز هستند کسانی‌که برای رفاه و سعادت بشریت گام برمی‌دارند؛ این تکاپو و تلاش در تمام جوامع وجود دارد. با نگاهی گذرا به تاریخ کاملا این مسأله مشهود است که بشر هیچ‌وقت از رسیدن به جهان بهتر مأیوس نشده و اگرچه همیشه چالش‌هایی در این مسیر داشته اما به راهش ادامه داده پس می‌توان امیدوار بود که روزی به این آرمان زیبای خود برسد. آدمی باید با چشم داشتن به خواسته‌های بحقش، خواست‌هایی که منافع همه را دربر بگیرد نباید واقعیت‌ها را فراموش کند؛ این واقعیت که با تمام چالش‌ها می‌توان جهان دلخواه و ایده‌آل بشر را ساخت. رسیدن به این جهان درواقع کمال آدمی است و برای کمال نمی‌توان اندازه و معیاری متصور بود، درنتیجه نمی‌توانیم بگوییم که اگر بشری طی این مقدار از زمان تلاش کند به جهان بهترش می‌رسد بلکه آدمی باید در این راه همیشه پویا و تلاشگر باشد و با رسیدن به هرکدام از معیارهایش، اهداف جدیدتری را ترسیم کند. البته باید بشر این نکته را مدنظر قرار دهد که جهت و روش درستی را برای رسیدن به اهدافش انتخاب کند. در کشور خودمان از دوران مشروطه تا به حال، به برخی از ایده‌آل‌های خود رسیده‌ایم؛ شاید در برخی از زمینه‌ها ناموفق بوده‌ایم اما در زمینه‌های زیادی موفقیت داشته‌ایم و این داشته تاریخی به ما می‌آموزد که نباید ناامید بشویم بلکه باید مواردی را که در آنها موفق بوده‌ایم را ادامه بدهیم و مواردی را که موفق نبوده‌ایم، ریشه‌یابی کنیم تا بتوانیم با اصلاح شیوه‌های خود به موفقیت برسیم.