۱۵۹ سال پیش، برابر با ششم ماه می‌۱۸۵۶ میلادی، زیگموند شلومو فروید، عصب‌شناس اتریشی و پدر علم روانکاوی، در شهر موراویا (بخشی از جمهوری چک) به دنیا آمد. فروید از ۲۹ سالگی کار خود را به عنوان طبیب متخصص اعصاب آغاز کرد و پس از چندی در درمان بیماری‏های روانی و نیز در رشته روان‏‌شناسی تبحر یافت. فروید نظریه‏های خود را بر تجربه‏هایى که از درمان بیمارانش به دست می‌‏آورد پایه‌گذاری کرد. او به این نکته پی برد که نتایج آزمایش‏های بالینیِ بیماران روانی برای تشخیص بیماری کافی نیست و تنها کاربرد جراحی و میکروسکوپ نمی‌‏تواند همه مسائل مغز را بگشاید. او از بیماران خود که در حال استراحت مطلق و هوشیار بودند می‌خواست افکاری که از مغزشان می‌‏گذرد را مسلسل‏وار به زبان آورند. این شیوه که عبارت از کشاندن اندیشه از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر آگاه است، به زودی به نام تحلیل روانی یا «روان‏کاوی» معروف شد. فروید منشأ اندیشه‏‌ها و رفتار انسان را ضمیر ناخودآگاه او دانسته و ریشه بسیاری از درد‌ها و عقده‏‌ها را، در واپس زدگی‏های دوران کودکی تحلیل می‌کرد. در سال ۱۹۳۸ میلادی با فراگیر شدن نهضت نازیسم و صدور آن به اتریش، فروید همراه دخترش به انگلستان پناهنده شد. او در آنجا به عضویت انجمن سلطنتی انتخاب شد و سرانجام در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ میلادی در سن ۸۳ سالگی بر اثر حمله قلبی درگذشت.