شهروند| یکشنبه صدوچهارمین سالروز تولدِ «غلام‌حسین بنان» بود و بیست و هفتمین سالگرد انتشارِ آلبوم«یادِ یارِ مهربان» همین‌ها بهانه‌ای شد تا مرکز موسیقی بتهوون برنامه‌ای به این مناسبت را در شهرِ کتاب تجریش برگزار کرد. طبیعی است که هرجا نامی از «بنان» باشد؛ فرهاد فخرالدینی هم خواهد بود و البته از تولید اثرِ «یاد یار مهربان» هم گفت. از این‌که این اثر را زمانی نوشت که همزمان موسیقی «بوعلی سینا» را می‌ساخته و در تمام این سال‌ها از این دو اثر به نیکی یاد می‌کرده است.
فخرالدینی همچنین درباره آشنایی‌اش با بنان هم گفت: «از کودکی با صدای استاد بنان آشنا بودم و در دوران جوانی که در هنرستان موسیقی ملی تحصیل می‌کردم، ایشان را از نزدیک می‌شناختم و خیلی زود هم در هنرستان و رادیو با یکدیگر همکار شدیم. من همیشه لطف و محبت استاد بنان را به خودم احساس می‌کردم و خاطرات خوبی هم با ایشان دارم. زمانی که بنان از دنیا رفت، به واسطه دوستی که با فریدون مشیری داشتم، او یک روز شعری را به من نشان داد و پرسید آیا می‌توان تصنیفی با این کار اجرا کرد که یادآور کارهای بنان باشد؟ من هم آن زمان از این کار استقبال کردم. فکر می‌کنم در مراسم چهلم بنان بود که در امامزاده طاهر به همراه «هوشنگ ابتهاج»، «فریدون مشیری» و «کاوه دیلمی»، بر مزار او نشسته بودیم که به کاوه گفتم این تصنیف را با این‌که هنوز آماده نشده بود، بخواند. او هم شروع به زمزمه کردن این تصنیف کرد که با استقبال بسیار خوبی روبه‌رو شد و تصمیم گرفتم آلبوم یاد یار مهربان را با صدای کاوه دیلمی ضبط کنم.»
فخرالدینی می‌گوید که بنان در زندگی‌اش هیچ شاگردی نداشت؛ حتی کاوه دیلمی هم شاگرد به آن معنای متداول نبود: «اینطور نبود که مثلا طی روزها و ساعت‌های مشخصی پیش او تعلیم ببیند؛ بلکه فقط با او آشنایی داشت زمانی که قرار بود برای ارکستر بزرگ رادیوی ملی ایران یک رهبر انتخاب کنند، از هشت موزیسین خواستند درباره سه نفر رأی دهند. یک روز بنان در حیاط آن‌جا به من گفت که من به شما رأی دادم و به من تبریک گفت. همان روز، مدیرکل رادیو من را خواست و گفت اسم شما در هر هشت رأی وجود دارد و با اکثریت آرا به این سمت منصوب شده‌ای.»
 فخرالدینی می‌گوید ما در موسیقی ملی چهره‌های بسیار درخشانی داریم که متاسفانه آنطور که باید قدرشان را نمی‌دانیم، افرادی مثل بنان، روح‌الله خالقی، مرتضی خان محجوبی، ابوالحسن صبا، مرتضی حنانه و بسیاری از دیگر بزرگان. موسیقی ملی ما احتیاج به حمایت دارد درصورتی‌که اصلا توجهی به این نوع موسیقی نشان نمی‌دهیم. موسیقی ایرانی مثل زبان فارسی خاص است و باید با راز و رمز آن آشنا شد. پرده‌های موسیقی ایرانی به شناخت دقیق نیاز دارد و اگر کسی این شناخت را نداشته باشد، نمی‌تواند آن را به درستی اجرا کند؛ براساس همین‌هاست که فخرالدینی می‌گوید: «من همیشه گفته‌ام که درست است تکنیک خوب است، اما در موسیقی مهم این است که بتوان حق مطلب را ادا کرد. به هنرمندان در عرصه موسیقی ایرانی و ملی توصیه می‌کنم زیاد مبالغه نکنند چرا که زیبایی در سادگی است. بنان دوست نداشت هنگام خواندن به حنجره‌اش فشار بیاورد؛ چون نمی‌خواست هنگام خواندن نت‌های بالا چهره‌اش دگرگون شود؛ موضوعی که اگر دقت کنید در بعضی از خوانندگان دیده می‌شود و چهره آنان هنگام خواندن اوج قطعات برافروخته و دگرگون می‌شود. اما بنان دوست داشت همیشه متانت و منزلت خود را حفظ کند. البته شاید صدای بنان نسبت به بعضی از خواننده‌ها چند نت پایین‌تر بود؛ اما می‌توانست در گام‌های بالاتر هم بخواند. بنان به قدری در خواندن توانایی داشت که وقتی تغییری در نوع اجرای موسیقی به وجود می‌آمد، شنونده متوجه این تغییر نمی‌شد. بنان در رادیو خیلی سخت‌گیر بود و همین موضوع باعث می‌شد بعضی از خوانندگان برنجند و از سخت‌گیری بیش از حد او گلایه کنند.»   فریدون شهبازیان، آهنگساز مطرح موسیقی کشورمان که در این مراسم حضور داشت، هم درباره بنان ‌گفت: «من افتخار این را داشتم که با غلامحسین بنان سال‌های زیادی را در ارکسترها و رادیو همراه باشم. او اگرچه رفتارها و اخلاق‌های ویژه‌ای داشت اما به اعتقاد من خواننده بسیار بزرگی  بودکه جای او در موسیقی ملی کشورمان خالی است.