شهروند| حسین قندی، استاد روزنامه‌نگاری و یکی از روزنامه‌نگاران صاحب سبک ایران چشم از جهان فرو‌بست.
بعدازظهر پنجشنبه قندی پس از طی یک دوره بیماری و درحالی‌که اواخر عمرش به بیماری آلزایمر مبتلا شده بود و از دو هفته پیش به‌دلیل سکته مغزی به کما رفته بود در سن 63 سالگی در بیمارستان غیاثی تهران چشم از دنیا فرو بست. دنیایی که برای او دنیای روزنامه‌نگاری بود و با اینکه از یکی از دانشگاه‌های آمریکا در رشته مدیریت بین‌الملل فارغ‌التحصیل شده بود اما 40سال از عمرش را در تحریریه روزنامه‌ها و کلاس‌های درس روزنامه‌نگاری گذراند و در این سال‌ها روزنامه‌نگاران زیادی را آموزش داد و همان رویکرد و نگاه حرفه‌ای خاص خودش را تربیت کرد. او ازجمله روزنامه‌نگارانی بود که بر اخلاق روزنامه‌نگاری بسیار تأکید داشت. نخستین همکاری حسین قندی با مطبوعات در‌سال ۱۳۵۱ با کیهان هوایی بود. پس از انقلاب او در روزنامه‌هایی همچون کیهان، ابرار، اخبار، انتخاب، جامعه، توس، جام‌جم و همشهری آنلاین مسئولیت داشت. فعالیت‌ها و نوع نگاه قندی به روزنامه‌نگاری و سبک و روش‌هایی که در خبرنویسی و گزارش‌نویسی آموزش می‌داد الهام‌بخش بسیاری از روزنامه نگاران هم‌نسلش و پس از او بوده است.
مهارت استثنایی حسین قندی را در انتخاب تیترهای مناسب برای مطالب مطبوعاتی می‌دانند. قندی علاوه بر فعالیت‌های مطبوعاتی‌اش بخشی از تجربه‌ها و دیدگاه‌هایش را در کتاب‌های«روزنامه‌نگاری نوین»، «مقاله‌نویسی در مطبوعات»، «روزنامه‌نگاری تخصصی» و «تخیل در روزنامه‌نگاری: شش گزارش و یک سفرنامه» ماندگار کرد و به یادگار گذاشت.
عملگرا، جدی و عاشق روزنامه‌نگاری
پس از اعلام خبر درگذشت قندی، بسیاری از همکارانش از سوابق و خاطراتی که با او داشتند، گفتند. ازجمله «فریدون صدیقی»، استاد روزنامه‌نگاری و پیشکسوت مطبوعات ایران که از همکاران قدیمی و دوستان قندی است، در گفت‌وگو با ایبنا، قندی را رفیق هزار ساله‌اش توصیف کرد و گفت: «حسین قندی، رفیق هزارساله من است. درد او، درد من است. چهار‌سال است بی او، به کلاس درسی می‌روم که قریب 15سال زیر یک سقف در دو کلاس همجوار بودیم. قریب 20سال در روزنامه کیهان همکار بودیم. 5سال تمام، به‌عنوان دو عضو شورای سردبیری روزنامه انتخاب، رو در روی هم می‌نشستیم. سالیانی همکار دور و نزدیک روزنامه جام‌جم بودیم و بیش از اینها دوست و دلبر بودیم. بیماری او، نشنیدن او و نخواندن او دردی تلخ و جانکاه برای من بود. دوستش دارم تا همیشه‌هایم... دوستش دارم به‌خاطر قهقه‌های بلند و گپ‌‌و‌گفت‌های خودمانی در روزگاری که روزان و شبان با ما هر دو بهتر بود.» مجید رضاییان، نویسنده و مدرس روزنامه‌نگاری ایران و از همکاران قندی در روزنامه‌های جام‌جم و انتخاب هم به نظم و جدیت او در کار روزنامه‌نگاری اشاره کرد و گفت: «اکثر مواقع خنده بر لب داشت و همیشه با لبخندهایش فضای کار را نرم می‌کرد. حسین قندی در همه‌جا خوش‌پوش و مرتب بود و این در محل کار روی دیگران تأثیر مثبت داشت و جدی گرفتن روزنامه‌نگاری شخصیت خاصی به او می‌داد. قندی در کارش جدی بود و به هیچ‌وجه از این خصوصیت نمی‌توانست بگذرد. به ژورنالیسمی باور داشت که انضباط در آن حرف اول را بزند. وفادار به ویرایش و متن و تیتر خود بود و انتقاد را تنها با استدلال قوی می‌پذیرفت.» او گفت: « با حسین قندی در روزنامه‌های انتخاب و جام‌جم سال‌ها در کنار هم کار کردیم. در ویرایش‌ها و تصحیحی که انجام می‌داد به یک‌سری واژگان پایبند بود و اصرار داشت که ادبیات اصیل پارسی تا حدممکن در خبرنویسی رعایت شود. در این زمینه صاحب تجربه، صاحبنظر و صاحب سبک بود.» علی‌اکبر قاضی‌زاده، نویسنده، مدرس و پیشکسوت روزنامه‌نگاری و از دیگر دوستان او هم با بیان اینکه«قندی از نسلی بود که برای روزنامه‌نگار شدن بسیار زحمت کشید و تلاش کرد»، گفت: « از زمان دانشجویی بسیار کتابخوان و دنبال دانستن بیشتر بود.در شناخت ارزش کلمه‌ها و واژه‌ها پدیده بسیار بسیار استثنایی و هنر خوب نوشتن را بلد بود. به نظرمن قندی انسانی اصولی و از نسلی بود که امروز بسیار اندکند.»
به گفته دکتر علی‌اکبر فرهنگی، نویسنده و استاد علوم ارتباطات: «حسین قندی یکی از بزرگترین تیترزن‌های مطبوعات معاصر بود که تیترهایش بی‌نظیر بود؛ استادی کامل که کتاب‌هایش سرشار از خلاقیت و نوآوری است.» علاوه بر اینها مهدی فرقانی، استاد روزنامه‌نگاری و از دیگر همکاران و دوستان قندی هم او را انسانی توصیف کرد که خودش را وقف روزنامه‌نگاری کرده بود. فرقانی به ایسنا گفت:
« من و حسین قندی‌سال 1350 رشته روزنامه‌نگاری را در دانشکده علوم ارتباطات آغاز کردیم.سال دوم دانشکده بود که ایشان به تحریریه کیهان هوایی رفتند. طی همه این سال‌ها که از کیهان هوایی رفت و در روزنامه‌های دیگر مشغول به فعالیت شد تا زمانی که در سال 1365 با هم برای تدریس به دانشکده رفتیم با هم بودیم. قندی یکی از نمونه‌های برجسته روزنامه‌نگاری حرفه‌ای بود. کسی که زندگیش را وقف روزنامه‌نگاری کرده بود و همه زندگیش چه به لحاظ حرفه‌ای و چه به لحاظ عملی با آن پیوند خورده بود.» به گفته فرقانی، قندی در رده‌های مختلفی کار کرده بود، از خبرنگاری تا سردبیری برخی روزنامه‌ها. او کسی بود که خودش را وقف حرفه کرده بود و با تمام وجود به آن عشق می‌ورزید. فرقانی ادامه داد: «قندی به تمام معنی یک روزنامه‌نگار بود؛ عنوانی که امروز خیلی ارزان شده است و به هرکسی اطلاق می‌شود. این عنوان را در مرحله تکامل حرفه‌ای یک انسان می‌شود اطلاق کرد.» بیژن نفیسی هم از دیگر روزنامه‌نگارانی بود که در سخنانی به ایسنا، گفت: «قندی یکی از زبده‌ترین روزنامه‌نگاران ایرانی بود که سعی کرد تئوری و عمل را توأمان در روزنامه‌نگاری ایران به‌کار بگیرد.اگر کسی بتواند تئوری و عمل را نزدیک کند حقیقتا کار بسیار مهمی انجام داده است که در حقیقت میزان موفقیت در عمل و آموزش را بالا می‌برد و مرحوم قندی در طول فعالیت روزنامه‌نگاری‌اش این کار را به خوبی انجام داد و شاگردانی را تربیت کرد که در حوزه عمل هم بتوانند مباحث تئوریک را پیاده کنند.
تشییع قندی تا قطعه نام‌آوران
پیکر زنده‌یاد حسین قندی صبح امروز پنجم اردیبهشت ساعت 9 صبح از روبه‌روی دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی تشییع می‌شود. قرار است زنده‌یاد قندی پس از تشییع در قطعه نام‌آوران بهشت‌زهرا(س) آرام گیرد. دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی رسانه‌ها در خیابان شهید بهشتی، خیابان پاکستان، کوچه دوم، شماره 12 واقع شده است.