|  مریم عزیزی  |   پرستار  |

نمی‌شود کسی در شغل پرستاری باشد و به این حرفه به‌عنوان یک رسالت انسانی نگاه نکند. اساسا لازمه این حرفه این است که فرد نگرش انسان‌دوستی و کمک به انسان‌ها را داشته باشد؛ پرستاری از حرفه‌های بسیار سخت است که در کشور ما آن طور که باید و شاید حمایت نمی‌شود و از حقوق و مزایای مناسبی نسبت به سختی‌های کار برخوردار نیست، پس اگر پرستار به کاری که انجام می‌دهد عشق نورزد، شک نداشته باشید که نمی‌تواند در این شغل دوام آورد. نمی‌دانم از «کد احیا» چیزی می‌دانید یا نه. کد احیا، در مواقعی که بیماری در یک لحظه علایم حیاتی‌اش را از دست می‌دهد؛ مطرح می‌شود. در این مواقع ما 45 دقیقه کارهای احیا مثل ماساژ قلبی را روی بیمار انجام می‌دهیم تا به زندگی بازگردد. یعنی 45 دقیقه بی‌وقفه برای بازگرداندن بیمار به دنیا تلاش می‌کنیم. این موارد در اورژانس خیلی زیاد است. بیشتر اوقات بعد از شیفت کاری از درد دست و پا نمی‌توانیم بخوابیم. من عاشق پرستاری هستم چرا که اگر نبودم این سختی‌ها را در کنار همه بی‌عدالتی‌ها و وعده وعیدهای گاه و بیگاه، تاب نمی‌آوردم. نه‌تنها من بلکه همه همکارانم در این شغل نگاهی انسانی دارند. ما عاشق شغلمان هستیم یعنی این‌که وقتی یک بیمار سلامتش را باز می‌یابد و از بیمارستان می‌رود از بهترین لحظات زندگی ما است. وقتی بتوانیم کسی را از مرگ نجات دهیم، انگار خودمان زندگی دوباره گرفته‌ایم. به همین اندازه وقتی بیماری از دست می‌رود، غمگین می‌شویم. خود من خیلی تحت‌تأثیر اتفاق‌های بد قرار می‌گیرم. وقتی کسی در اورژانس می‌میرد، مخصوصا اگر کودک باشد، بسیار اذیت می‌شوم و حتی گریه و خودم را سرزنش می‌کنم که چرا نتوانستم نجاتش دهم. ما با بیماران زندگی می‌کنیم. 18 ساعت بی‌وقفه سرپا بودن در کنار استرس اتفاق‌های لحظه به لحظه، اصلا ساده نیست اما دیدن آرامش بیماران حال ما را خوب می‌کند. وقتی بیماری از عمق جان از پرستارش تشکر می‌کند، خستگی‌ها و مشقت‌ها هم بر ما آسان می‌شود. دیدن بهبود بیماران به ما آرامش می‌دهد و چه بسا اگر این حس‌وحال خوب نبود، هیچ پرستاری نمی‌توانست شیفت‌های طولانی و فشار کار بی‌اندازه در شرایطی که مشکلات بسیار زیاد است را تحمل کند. همین که عاشق حرفه‌ات باشی و ببینی می‌توانی در بهبود بیماری یا بازگشت به زندگی یک فرد موثر باشی حالت خوب می‌شود. درواقع این شیرینی‌هاست که حال ما را در این شغل سخت خوب نگه می‌دارد؛ همین که تو مرزی میان حرفه و رسالت انسانی‌ات وجود
 نداشته باشد.