| مهیار فرهنگ | مدیر کانون هلال‌احمر دانشگاه آزاد شاهرود |
از سال 89 بر اثر حادثه تصادفی که برای خودم اتفاق افتاد، به طور اتفاقی در موقعیت امداد و نجات قرار گرفتم و با بخشی از کار هلال‌احمر آشنا شدم. همین جرقه باعث شد بعد از آن روز پیگیر فعالیت‌های داوطلبانه شوم و کار جدی خود را در هلال‌احمر آغاز کردم و درحال حاضر دبیر کانون هلال‌احمر دانشگاه آزاد شاهرود هستم و تلاش می‌کنم با برنامه‌های فرهنگی و ترویجی در دانشگاه، جوانان را به سمت کارهای عام‌المنفعه و داوطلبانه سوق دهم. یکی از برنامه‌هایی که درحال اجرا داریم تأسیس کانون فعالیت‌های بشردوستانه با محوریت نوع‌دوستی است. درواقع ما در نظر داریم در قالب کاروان‌های سلامت و دیگر برنامه‌ها همه دانشجویان را با این فعالیت‌ها آشنا کنیم. زیرا بسیاری از جوانان با این حوزه‌ها اصلا آشنایی ندارند. فعالیت‌های بشردوستانه فقط نیاز به بودجه ندارند، وقت، پتانسیل و انرژی صرف کردن در این زمینه‌ها ارزشمند‌تر از پول است. مسئولان هم وقتی شاهد شور و حرارت این فعالیت‌ها باشند حتما حمایت‌های لازم را صورت می‌دهند.
زندگی اخلاقی را می‌توان در درگیر شدن با فعالیت‌های بشردوستانه تعریف کرد. به نظر من مهم‌ترین ضروریات این حوزه شناختن پیرامونمان است. باید نگاهی دقیق‌تر به اطراف و مردمی که در نزدیکی ما زندگی می‌کنند داشته باشیم تا نیازهای آنها را شناسایی و برای رفع آنها برنامه‌ریزی کنیم. پول و تجهیزات همه چیز نیست، صرف انرژی و وقت حتی در حد صحبت کردن و مشاوره دادن هم می‌تواند به خیلی از افرادی که گرفتاری دارند کمک کند. باید راهش را یاد بگیریم. مثلا ما در کانون هلال دانشگاه طرحی را ارایه داده‌ایم که الان درحال اجراست و اثرات بسیار خوبی هم از آن دیده‌ایم. این طرح برای جلوگیری از اسراف و دور ریز غذای سلف دانشگاه است. آشپز و مسئول سلف دانشگاه وقتی ظرف غذای دانشجویان را پر می‌کند، قبل از این‌که غذا دست خورده شود و دانشجو شروع به خوردن کند، ظرف‌هایی کنار محل سلف قرار داده‌اند که هر کسی به اندازه‌ای که میل به خوردن دارد غذا در ظرفش نگه دارد و اضافه آن را قبل از قاشق‌زدن، خالی کند؛ یعنی دانشجو میزان غذایش را می‌سنجد و اگر به‌نظرش زیاد آمد مقداری از آن را برمی‌گرداند. در پایان هر روز غذاها بسته‌بندی می‌شود و بین ایتام و نیازمندانی که شناسایی شده هستند پخش می‌شود. این طرح یک حرکت کوچک در مسیر زندگی اخلاقی است که هم از اسراف جلوگیری می‌کند و هم گرسنه‌ای را سیر.
به نظر من نیاز اصلی برای روی آوردن به زندگی اخلاقی‌تر این است که آدم‌هایی که از کارهای بشردوستانه تخصصی‌تر هستند و اطلاعات کامل و متبحرانه دارند، دیگران را با این مسیرها آشنا کنند. درواقع نیازسنجی و شناختن محیط اطراف و موقعیت‌های کار خیر و نیکوکاری خیلی مهم است. افراد باید شیرینی حرکت در این مسیرها را بچشند و احساس خوبی که هر انسانی با انجام دادن کار خیر انجام می‌دهد را درک کنند. با این حال همان‌طور که اشاره کردم نیازسنجی و موقعیت‌سنجی بسیار مهم است. مثلا طرحی که در دانشگاه پیاده کردیم و جواب هم گرفتیم، شاید اگر در خانه سالمندان انجام شود خیلی جواب نگیرد. درواقع باید افرادی که با آنها سر و کار داریم را بشناسیم. چه بسا دانشجویان که قشر فرهنگی و فرهیخته جامعه هستند با دیدن و اجرای این طرح خودشان هم ایده‌های دیگری به ذهنشان برسد و بتوانند دامنه این فعالیت‌ها را توسعه دهند.