شهروند| رئیس انجمن روانپزشکان ایران، از ناشناخته بودن بیماری‌های روانی از سوی مردم، انتقاد می‌کند. او می‌گوید همین نداشتن شناخت درست از بیماری‌های روانی است که مردم را برای درمان به سمت فالگیر و دعانویس سوق داده. احمد جلیلی، تنها از مردم گلایه نمی‌کند، از سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران هم به خاطر نداشتن این شناخت انتقاد می‌کند. «هنوز هم تعداد زیادی از مردم برای برطرف کردن بیماری‌های روانی به جای مراجعه به روان‌پزشک، دست به دامان همیوپاتی، طب سنتی، فالگیر، دعا نویس و... می‌شوند. این درحالی است که ادامه این روند علاوه بر گسترش خرافات در جامعه، سبب مزمن شدن بیماری‌های روانی به دلیل مراجعه نکردن به روانپزشک می‌شود.» او که در آستانه برپایی «پنجمین کنفرانس علمی سالانه سلامت روان و رسانه» که 5 اسفند ماه امسال در بیمارستان روزبه تهران برگزار می‌شود، صحبت می‌کرد، ادامه می‌دهد: «با وجود اطلاع رسانی‌های انجام‌شده، در سال‌های اخیر در زمینه معرفی بیماری‌های روانی، هنوز این بیماری‌ها شامل اضطراب، افسردگی، وسواس، اختلالات دوقطبی و اسکیزوفرنی که 25‌درصد افراد جامعه به آن مبتلا هستند در جامعه ناشناخته‌اند که لزوم همکاری رسانه‌ها به‌ویژه رادیو و تلویزیون برای معرفی این بیماری‌ها ضروری است.»
او با اشاره به این‌که بیشتر بیماری‌های روانی با علایم گمراه‌کننده در اندام‌ها همچون درد در ناحیه قفسه سینه، احساس تنگی نفس، عوارض گوارشی، اسکلتی، سردرد، درد و علامت در هر یک از اعضای بدن بروز یافته، سیمای بالینی بیماری‌های جسمانی را تقلید می‌کند، تأکید می‌کند: «متاسفانه نه‌تنها بیماران به دلیل آگاهی نداشتن از منشأ این دردها و ناراحتی‌ها که اغلب منشأ روانی دارند به پزشکان غیرروانپزشک مراجعه می‌کنند که اغلب پزشکان هم پس از انجام معاینات بالینی، انواع آزمایش‌های پاراکلینیکی و دیگر روش‌های تشخیصی عنوان می‌کنند که بیمار مشکلی ندارد و از آن‌جا که بیمار هنوز احساس درد دارد با بی‌اعتمادی نسبت به پزشک نزد پزشک دیگری می‌رود.» به‌گفته دکتر جلیلی، حتی در مواردی که پزشک به بیمار می‌گوید، باید، نزد روانپزشک برود، بیشتر بیماران از ترس «انگ» این بیماری نمی‌پذیرند و تنها اقلیتی از این افراد حاضر می‌شوند به روانپزشک مراجعه کنند. رئیس انجمن علمی روانپزشکان ایران معتقد است: «بزرگترین غفلت‌ها در حوزه سلامت روان در کشور، نخست نداشتن شناخت درست از بیماری‌های روانی و دوم بی‌توجهی به «روانپزشکی جامعه‌نگر» است.»