معصومه انصاریان پزوهشگر و منتقد ادبیات کودک

در هر جامعه نیازهایی وجود دارد که توسط متولیان امور و تصمیم‌گیران جامعه، مهیا می‌شود. سوال مهم در این میان، این است که مسئولان هر جامعه، نسبت به نیازهای جامعه‌اش چقدر آشنایی دارند و برای تأمین آن قدم بر می‌دارند؛ یا تا چه حد با مشکلات و معضلات درون جامعه آشنا هستند؟ به‌نظر می‌رسد مشکل کنونی جامعه میزان آشنایی و آگاهی مسئولان و حتی مردم با این موضوعات است تا همه بتوانیم، پس از این آشنایی، پرداخت خوبی به این کاستی‌ها داشته باشیم. یکی از مهم‌ترین مسائلی که باید در جامعه رواج داشته باشد، استفاده از تغذیه مناسب است. خوراکی که مردم را به خود جذب کند و سلامتی مردم را نیز تأمین کند. بخشی از این تغذیه، تغذیه معنوی است. در این زمینه، کتاب، از موضوعاتی است که مردم باید با آن انس بگیرند و به آن اهمیت ویژه‌ای بدهند. اگر سازوکار معرفی کتاب را در جامعه خودمان نظاره کنیم، متوجه می‌شویم که این روند، تا چه حدی کند و غیرسازنده است. مخاطب از هر طیف یا هر سنی احتیاج دارد که کتاب‌های مربوط به خود را بشناسد تا بتواند آن را تهیه و مطالعه کند. کسانی که حتی، در شهرهای ما کتاب می‌خوانند، بسیاری از مواقع از چاپ و ورود کتاب‌های مورد علاقه خود، بی‌اطلاع هستند. این  ناتوانی ارتباطی  به خوبی حس می‌شود. آموزش‌وپرورش موظف است که در مدارس را به روی کتاب‌های غیردرسی باز کند تا کودکان ما در حین عبور از مقاطع مختلف تحصیلی و خواندن کتاب‌های درسی، اطلاعات دیگری هم داشته باشند. این موضوع  اثر مستقیم خود را در جامعه می‌گذارد. موضوع تاسف‌آور، این است که بسیاری از  مدارس ما کتابخانه ندارند. چه‌رسد برنامه‌ای برای معرفی کتابهای غیردرسی!  بنابراین در این زمینه، احتیاج مبرم به تحول نظام آموزشی کشور داریم.  باید به جنبه‌های مختلف زیست اجتماعی، نگاهی بیندازیم. باید مشکلات مکان‌های آموزشی را حل کنیم. باید به وضع معلمان نگاهی بیندازیم و مشکلاتشان را حل کنیم. آنها ستون‌های جامعه و مدیران فردای ما را می‌سازند. مهم است که آنها بتوانند به فرزندان ما، بهترین آموزش‌ها را ارایه دهند. بسیاری از مسئولان آموزشی کشور بر این عقیده هستند که کتاب‌های غیردرسی باعث دوری دانش‌آموزان از کتاب‌های درسی می‌شود در صورتی که این‌گونه نیست. ما باید بستری را ایجاد کنیم که در زمان آموزش بچه‌ها، تمام ظرفیت ذهنی‌شان به مطالب درسی اختصاص پیدا نکند. اگر این اتفاق به وقوع بپیوندد، تازه اول راه است و متوجه می‌شویم خلأهای کودکان ما و نظام آموزشی ما، کجا هستند..