آرمین منتظری روزنامه نگار

این روزها شایعاتی درخصوص احتمال زیاد دستیابی ایران و گروه 1+5، به توافق سیاسی هسته‌ای به گوش می‌رسد. از یک سو خبرگزاری آسوشیتدپرس، از طرح جدیدی خبر داده است که بر مبنای آن احتمال حل‌وفصل اختلافات درخصوص ظرفیت غنی‌سازی ایران، بیشتر خواهد شد. البته مقامات طرفین مذاکره‌کننده هنوز درخصوص خبر آسوشیتدپرس اظهارنظر نکرده‌اند. اما آنچه که مسلم است این است که قرار است مذاکرات هسته‌ای در حاشیه کنفرانس مونیخ ادامه یابد و محمدجواد ظریف، وزیر امورخارجه ایران با همتایان غربی‌اش مذاکره خواهد کرد. فارغ از این‌که آیا توافق هسته‌ای نزدیک است یا خیر، نکته‌ای که در این میان جلب نظر می‌کند، برخی اظهارات منتقدان تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای است. سخنان منتقدان یا بهتر بگوییم مخالفان مذاکرات هسته‌ای بر دو محور عمده استوار است؛ نخست ایراداتی که به نحوه مذاکره وارد می‌کنند و دوم اتهاماتی که به تیم مذاکره‌کننده وارد می‌آورند که این دو محور در ادامه مورد مداقه قرار می‌گیرد.
در حوزه ایرادهايی که به تیم مذاکره‌کننده وارد می‌شود، محمدجواد ظریف، رئیس تیم مذاکره‌کننده ایرانی و وزیر امورخارجه همواره هدف منتقدان بوده است. ظریف هر آنچه که بگوید، با هر مقامی که دیدار کند، هر سفری که برود، هر قدمی که بزند و هر اظهارنظر رسمی و غیررسمی بکند، تحت فشار منتقدان قرار می‌گیرد. سخن از نقد نیست که نقد پذیرفته است و لازم. سخن اما این است که وقتی تیغ نقد بیش از اندازه تیز شود و صاحب تیغ در استفاده از آن دقت به خرج ندهد، آن تیغ چاک می‌دهد و آسیب وارد می‌آورد. عمل ناقد باید همانند عمل دست جراحی باشد که چاقوی تیز جراحی را با فشار کافی و با دقت بر موضع عمل می‌فشارد. چه این‌که او به خوبی می‌داند که فشار بیش از اندازه به بافت داخلی بدن آسیب می‌زند و فشار بیش از اندازه کم نیز برشی صورت نمی‌دهد و در نتیجه عمل و درمانی در پی نخواهد بود. نقد بی‌محابا و دور از انصاف وقتی در حوزه سیاسی صورت می‌گیرد، به ناگاه منتقد را به مخالف تبدیل می‌کند. حال آن‌که در بحث مذاکرات هسته‌ای، موافقت اصولی از سوی مقام معظم رهبری صورت گرفته است و مذاکرات هسته‌ای به منظور رفع تحریم‌های غیرقانونی به‌عنوان سیاست راهبردی جمهوری اسلامی در دولت حسن روحانی به کار گرفته شده است.